مطالعه در زمینه مفاهیمی که گستره وسیعی از شاخه های دانش را پوشش می دهند، کاری دشوار و نیازمند صبوری می باشد. اینترنت اشیا هم از این قاعده مستثنی نیست و علی رغم سهل بودن آن در نگاه اول، با غور و تدقیق در بخش های مختلف آن، ابعاد گسترده و عمیق آن، خود نمایی می کند.
به نظرم دو روش برای مطالعه در زمینه این مفاهیم وجود دارد. راه اول استفاده از متدهای کلاسیک و آکادمیک است. البته فکر نمی کنم هنوز در ایران، دوره منسجم و کاملی در این زمینه وجود داشته باشد. راه و روش دوم، انجام مطالعات به صورت گسترده و کشف مسیر صحیح و طبقات و لایه های دانشی مختلف است.
راه اول سریع و کم هزینه است ولی عمق دانش کسب شده محدود به مطالبی است که در سرفصل های آموزش گنجانده شده است. راه دوم اما، زمان بر و پر حاشیه ست. چرا که مطالعات محدود به سرفصلی نیست و اساسا سرفصل، خود محصول مطالعه خواهد بود.
هر دو روش کارا و مفید هستند، بسته به هدف و مقصود از مطالعه. برای مثال اگر شخصی هدفش ایجاد کسب و کار در زمینه اینترنت اشیا باشد، قطعا روش دوم کارسازتر و موثرتر خواهد بود.
انتخاب من به عنوان یک محقق فناوری اطلاعات همیشه روش دوم بوده است. و کاری که تصمیم انجام آن را دارم، همراهی با مخاطبانم برای ایجاد سرفصل های صحیح مطالعه است. و بر این اصول استوارم که:
1. دنیای کنونی فقری در حوزه دانش و محتوا بویژه در اینترنت ندارد.
2. مخاطب من توان مطالعه و فهم متون انگلیسی را دارد.
3. شناسایی مسیر مطالعه و طبقه بندی دانش ها، نقطه مغفول بسیاری از متخصصین می باشد.
پس تلاش خواهم کرد کتابخانه ای بسازم با کمترین تعداد کتاب، و بیشتریت تعدا قفسه. هر قفسه جای خالی مطلبی است که با پر کردن آن، تصویر بزرگ و کاملی از اینترنت اشیا، جلوه گری نماید. لزوما قفسه ها را من پر نخواهم کرد و مخاطبم توان پیدا کردن مطالب را خواهد داشت.
