سلام.
خب، نقاشیه روز اولو کشیدم.. چقدر خوشحال میشم وقتی نقاشی میکنم:)) نمیدونم نتیجه خیلی خوب شده یا نه، ولی من سعی میکنم هر روز بهتر از روز قبل باشه.
من هیچوقت حتی به فکر اینکه کلاس نقاشی برم نیفتادم. آخه مطمئن بودم مامان و بابام راضی نمیشن. از همون موقعی هم که یادمه، مامانم بهم میگفت من دوست دارم تو دکتر بشی. می دونم استعدادشو داری. منم اون موقع بچه بودم و نمی فهمیدم به چی علاقه دارم... فکر می کردم همینی که مامانم میگه درسته. باید دکتر بشم. دکتر شدن یعنی پولدار شدن. واقعا علاقه ای در کار نبود.. اینجوری که مثل خیلیای دیگه بگم، آره میخوام به مردم کشورم کمک کنم، مریضارو خوب کنم، یا هر چیزی مثل این.. دوران راهنمایی وقتی دوستام می گفتن که نمیدونیم چه رشته ای بریم، من تعجب می کردم. خب من اصلا هیچ گزینه ی دیگه ای نداشتم. از همون اول مشخص بود. هدف انتخابیه من نبود. هدف انتخابیه مامانم بود. همون موقع ها بود که فهمیدم هنر یه چیز دیگست اصلا. حسودی می کردم به اون دوستام که استاد نقاشی کشیدن بودن و خانواده هاشون کاملا اینو فهمیده بودن و میخواستن برن هنرستان. وقتی میخواستم انتخاب رشته کنم، از یه طرف دوست داشتم برم هنرستان و گرافیک بخونم، دلم هنر رو میخواست. اصلا یجوری با قلبم بازی می کرد که...:(((( ولی از یه طرف مجبور بودم تجربی رو انتخاب کنم. دلم نمیخواست مامانم ناراحت شه. البته اون سه سالی رو که با بیچارگی توی تیزهوشان گذرونده بودم رو هم فراموش نکرده بودم. می ترسیدم بگم دوست دارم برم هنرستان، دعوام کنن، که ما این همه خرج کردیم، آخرش میخوای بری هنرستان؟؟ این شد که، همون تجربی رو انتخاب کردم. بعضی وقتا فکر می کنم شاید دلیل این درس نخوندن الانم، علاقه نداشتنم به این رشتست، که متاسفانه خیلی دیر فهمیدم. من چیزایی رو دوست داشتم که اصلا نمیتونستم برم سمتشون. هنر و ریاضی. گزینه های من تجربی و انسانی بود. که اگه انسانی اینقدر درسای حفظی نداشت، مطمئنن اونو انتخاب می کردم.
حالا که گذشته.. و من اینجا قرار دارم. واسه این که حداقل توی این رشته موفق باشم، تلاشمو میکنم. خیلی برام سخته. سال دهم که کلا از دست رفت. هیچی درس نخوندم. ولی امیدوارم این انگیزه ی یهویی ای که توم به وجود اومده، همینجور بمونه و سال دیگه مثل یه بچه ی خوب، درس بخونم😭
خیلی شد.
ممنونم. خدانگهدار.
