تفاوت آشکاری است بین احساس لذت در سطح « ایگو » که آگاهانه است و آنچه ناخودآگاه را خرسند می کند. آنچه سوژه را در سطح ناخودآگاه خرسند میکند به احتمال زیاد با احساس ناخوشایند بودن در سطح « ایگو » همراه است. با این تعریف شکاف بین خودآگاه و ناخودآگاه بارزتر می شود. رنجی را که نورتیک ها حس می کنند، با این ترتیب لذتی است در سطح ناخودآگاهشان. فروید چند سال بعد متذکر می شود که خوشایند و ناخوشایند بودن در هر صورت احساس های خود آگاه بوده و در ارتباط با « ایگو » هستند و در نتیجه واژه هایی نامناسب برای ناخودآگاه محسوب می شوند. لکان با استناد به همین مطلب مقوله ژوئیسانس Jouissance را به عنوان یکی از عمده ترین مقولات روانکاوی مطرح می کند.
• صحبت از رضایت مندی در سطح ناخودآگاه، کلّ مقوله رضایت مندی را به هم می ریزد. «وقتی تو رنج میبری شاید همان وقتی است که تو بیش از همه لذت میبری» و این بدان معناست که : «تو نمیدانی چه وقت لذت میبری ». لکان می گوید: «ژوئیسانس لحظه ای است که نمیتوانم بگویم». نه اینکه از شدت لذت زبانم بند آمده باشد. بلکه نمی توانم آن را تعریف کنم. خوشی ام را میتوانم تعریف کنم ولی ژوئیسانس ام را ابداً.
