توی این سری از پست ها به ترتیب به روش استفاده و کارایی برنامه نویسی شیء گرا می پردازیم.
به دومین قسمت از سری OOP خوش آمدین :)
همونطور که توی قسمت قبلی اشاره کردم این قسمت درباره زبان ها و ویژگی هایی که این مدل از برنامه نویسی داره صحبت می کنیم.
زبان های خالص محبوب برای OOP : Ruby , Scala , JADE , Emerald
این زبان ها عمدتا برای OOP طراحی شدن: C++ , Java , Python
زبان هایی که با OOP جفت میشن: Visual Basic .NET , PHP , JavaScript
ویژگی های OOP :
ماژولار ( Modularity ) : پوشش باعث می شه شیء ها دیباگ راحت تری داشته باشن.
قابلیت استفاده مجدد کد (Reusability) : کد ها می تونن از طریق ارث بری دوباره استفاده بشن و لازم نیست برای چیزی که قبلا نوشته شده انرژی صرف بشه.
بهره وری (Productivity) : با استفاده از کتابخونه ها می شه برنامه هایی که میخوایم بنویسیم رو به سرعت بیشتری بنویسیم.
مقیاس پذیر و قابل ارتقا ( Easily upgradable and scalable ) : برنامه نویسا میتونن عملکرد های سیستم برنامه رو به طور مستقل پیاده سازی کنن.
-توصیفات رابط ( Interface descriptions ) : سیستم های خارجی ساده هستن برای همین برای ارتباط با شیء ها استفاده می شن.
امنیت ( Security ) : با استفاده از پوشش و تجرید ، کد پیچیده مخفی میشه و نگهداری نرم افزار آسان تر میشه و علاوه بر اون، پروتکل های اینترنت محافظت میشن.
انعطاف پذیری ( Flexibility ) : چند ریختی اجازه اینو میده که یک تابع واحد به کلاس که داخل اون قرار داره تنظیم بشه و شیء های مختلف هم از طریق یک رابط یکسان رد بشن.
تا همنیجا کافیه توی پست بعد در رابطه با سازنده ها و شیء ها صحبت می کنیم.
ان شاء الله راهی که میریم ختم بشه به ظهور سریعتر آقا امام زمان...
