امروز دوشنبه هفت فروردینه. ایران برای اولین‌بار رسید فینال واترپلوی قهرمانی آسیا. تا قبل این فقط دوبار رسیده بود رده‌بندی و برنز گرفته بود. با چین بازی داشت امروز. ایران ۸ ـــ ۱۱ چین. خیلی حیف شد. البته، وقتی به چیزی بها ندی (ندن!)، هرچقدر تلاش کنی نتیجه‌ای حاصل نمی‌شه. ولی از این بابت هم خوشحالم که رفت لیگ جهانی و میتونه با بهترین تیم‌های ملی دنیا از قاره‌های مختلف بازی کنه. سه تیم اول قهرمانی آسیا میرن لیگ جهانی (چین، ایران، قزاقستان).
بازیِ فینال ساعت ۱۲:۳۰ بود. الان که جدول برنامه‌های شبکه ورزش رو از سایت می‌بینم ساعت ۱۲:۲۷ شبکه ورزش مستند نشون داد، بعد ساعت ۱۴:۱۵ جهان ورزش، بعد ۱۴:۴۶ منتخب جام جهانی ۲۰۲۲. تو زمان بازی، بازیِ ایران مهم‌تر بود یا جهان ورزش؟ خانه از پای‌بست ویران است...
الان برای واترپلو اینطوریه. بعداً برای ورزش‌های دیگه هم این اتفاق می‌افته تا کم‌کم از اون ورزش فقط اسمش بمونه.
علل بها ندادن به واترپلو تو ایران:
۲۱ اسفند ۱۴۰۰ رئیس فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو تو تلوزیون گفت فدراسیون به ۱۵۰ میلیارد تومن نیاز داره؛ از طرفی هم هزینه‌ی هر سفر برای بازی‌های آسیاییِ واترپلو ۲ میلیارد تومنه (این مبلغ برای سال ۱۴۰۰ هست و مسلماً الان خیلی بیشتر شده با توجه به وضع اقتصادی). و ۲۴ فروردین ۱۴۰۱ هم رئیس فدراسیون گفت که مجلس دو میلیارد تومن برای سه رشته‌ی شنا، واترپلو و شیرجه داده که این مبلغ فقط برای سفر بازی‌های آسیاییه واترپلوئه اونم تو سال ۱۴۰۰؛ پس با این وجود فدراسیون باید این دو میلیارد رو یه جوری بین سه‌تا رشته تقسیم کنه که خیلی پول کمی میشه برای هر کدوم از رشته‌ها.
میلیاردها تومن پول صرف فوتبال کردید و نتیجه نگرفتید، بهتر نیست رشته‌هایی که بدون پول دارن نتیجه می‌گیرن رو روشون سرمایه‌گذاری کنید؟
مربی تیم ملی شنا: نمی دانم کارشناسان تقسیم بودجه در وزارت ورزش به چه چیزی فکر می‌کنند. هدف از تقسیم بودجه عجیب است. فدراسیونی که سه رشته مهم و پر مدال شنا، شیرجه و واترپلو را در اختیار دارد با سه میلیارد باید کار قهرمانی، استعدادیابی و اعزام تیم‌ها را انجام دهد و فدراسیونی با یک رشته فوتبال به تنهایی ۲۰ میلیارد بودجه دریافت کند.
خبرگزاری مهر، ۱۳۹۸
ورزشکارای واترپلو و خیلی از رشته‌های دیگه برعکس فوتبال حقوق ثابت ندارن. فوتبالیست‌ها چه ببازن، چه ببرن و چه مساوی کنن باز پاداش دریافت می‌کنن؛ ولی برای اون رشته‌هایی که ورزشکاراشون حقوق ثابت ندارن، فقط اگه ببرن پاداش بهشون می‌دن که اون پاداش هم اونقدر دیر می‌دن که ورزشکار دیگه بیخیال میشه.
شاید به اندازه‌ی بودجه و نداشتن حقوق ثابت ورزشکاران دلیل اصلی‌ای نباشه، ولی باز مهمه. تو خیلی از رشته‌ها (کشتی، تکواندو، واترپلو و...) وقتی ورزشکارا میرن مسابقه بدن، برای به اهتزاز درآوردن پرچم میرن و به نوعی سرباز وطن می‌شن؛ ولی تو فوتبال اینطوری نیست و این باعث کم‌انگیزه شدن ورزشکارای غیر فوتبال میشه.
بازی‌های لیگ برتر واترپلو بهشون اجازه‌ی حق پخش داده نمی‌شه و واسه همین وقتی مردم این ورزش رو نبینن، چجوری از وجودش آگاه باشن و بشناسنش؟ جدا از بازی‌های لیگ برتر، آخرین بازی واترپلوی اروپا که شبکه ورزش نشون داد و من یادمه، مال سه چهارسال پیش بود. که اونم احتمالاً چون برنامه‌ای نداشتن که جای بازی پُرش کنن گذاشتن.
نمی‌گم بیان بازی‌های لیگ ایتالیا و اسپانیا رو نشون بدن، ولی حداقل در همین حد که بازی‌های لیگ ایران رو نشون بدن با اینکه کمه ولی از هیچی بهتره.
وضعیت ورزش امروز ایران: زمین خالی، ولی رو نیمکت پُر از ذخیره.
ملی‌پوش واترپلو، امیرحسین رهبر:
شاید منِ امیرحسین رهبر را یک بار در سال هم در تلویزیون مشاهده نکنید؛ این موضوع تنها مختص به من نیست و همه ملی پوشان واترپلو این گونه هستند. حتی لیگ واترپلو کلا یک یا دو بار حق پخش می‌گیرد. زمانی که به شدت در تمرینات سختی می کشیم توقع داریم اما مسئولین توجهی به رشته ما ندارند. حتی خبرنگاران روز آخر و تنها یک بار به تمرینات ما می آیند. در ورزش ما نه پولی است، نه شهرتی نه محبوبیتی. باکمترین هزینه هم می توان به بازیکنان تیم ملی انرژی داد که این هم اتفاق نمی افتد. دوست دارم صدای این ورزش را به گوش مسئولین برسانم که متاسفانه هیچ وقت این اتفاق نیفتاده است. نمی‌گوییم اندازه فوتبال یا والیبال به ورزش ما توجه کنید اما ما هم در روز ۸ ساعت تمرین می کنیم و توقع ما بالا است.
نایب قهرمانی ایران رو تبریک می‌گم و برای درک بیشتر مظلومیت این ورزش تو ایران ادامه‌ی نوشته رو می‌سپرم دست تیترهای زیر:
