ده اثر برتر رابین ویلیامز فقید از نگاه من🙃

مدتی به خاطر مشغله‌های کاری و درسی و زندگی باید از ویرگول فاصله بگیرم و حالا که تب خداحافظی از ویرگول داغه، با خودم گفتم: خدارو چه دیدی؟ این‌همه آدم آخرین مقاله رو اینجا گذاشتن و دیگه برنگشتن، پس چرا من با یک مطلب خوب، فعلاً برای چند هفته از حضورتون مرخص نشم؟

برای همین تصمیم گرفتم ده تا از بهترین آثار رابین ویلیامز فقید رو از نگاه خودم (چون در ایران و حتی جهان ممکنه ترتیب و انتخاب‌ها فرق داشته باشه)، باشما عزیزان به اشتراک بگذارم.

همین اول کار سه تا نکته بگم:

1️⃣ لطفاً یک فاتحه برای روح استاد جلال مقامی بفرستید؛

کسی که دوبلور آثار رابین ویلیامز به صورت مونوپولوی (انحصاری) در ایران بود و با رفتنش، هنر دوبلاژ فقط یک دوبلور رو از دست نداد، بلکه یک استاد از دست داد و خدا رحمتش کنه.

2️⃣ من حدود نود درصد آثار ویلیامز رو مشاهده کردم.

اگر نظری دارید یا فیلمی هست که فکر می‌کنید از این لیست ده تایی جا مونده، حتماً در قسمت نظرات بیان کنید ولی این لیست کاملاً بر اساس دیدن اکثر آثار ویلیامز تنظیم شده، نه صرفاً شنیده‌ها.

3️⃣این وسط برای منم یک دعایی، تعریفی، انتقادی، فحشی چیزی منتشر کنید چون برای جمع کردن این مقاله پوستم کنده شد🫠

چون هیچ فیلمبازی به صورت تطبیقی (معرفی چند فیلم حین تعریف از یک فیلم) کاری رو برای تماشا به شما معرفی نمی‌کنه و با یک تیر سی هدف رو برای شما نمی‌زنه.

خب، بریم که داشته باشیم:

🔹 رتبه اول

🎬 فیلم سینمایی "خانم داوت‌فایر" (Mrs. Doubtfire)

📅 محصول سال ۱۹۹۳ ساخته‌ی کریس کلمبوس

از نظر من بدون هیچ شکی، بازی رابین ویلیامز در این فیلم یک سر و گردن از تمام کارهایی که درطول عمرش انجام داده، بالاتره.

می‌دونی چَرا؟

چون ما وابسته نیستیم☺️

چیزه ببخشید😁

یعنی اینکه بازی ویلیامز در این فیلم ترکیبی از همه‌ی هنرهایی هست که این اسطوره داشت:

رابین ویلیامز دوبلور بود، اجرا می‌کرد، استندآپ کمدی انجام می‌داد و بازیگری درجه یک بود.

یعنی هرکسی که از ویلیامز دنبال یک جنبه‌ی خاص بوده، با دیدن این فیلم رسماً غش و ضعف کرده.

برای مثال:

دسته ای که ویلیامز رو با غول چراغ جادو در کارتون علاءالدین می‌شناسن، دقیقاً در سکانس‌های صداپیشگیِ خانم داوت‌فایر غرق خاطره می‌شن و در فیلمنامه، دقیقا دغدغه های ویلیامز در بحث دوبله در فیلم منعکس شده.

بخش استندآپ کمدی؟

سکانسی که با مسئول حضانت دادگاه صحبت می‌کنه؛ کل اون دیالوگ‌ها پر از بداهه‌های کمدی خودشه.

بخش اجرا؟

جایی که داره با مسئول شبکه حرف می‌زنه و ایده برنامه کودک رو طرح می‌کنه، یکی از شیرین‌ترین لحظه‌های ویلیامز هستش.

همه‌ی این‌ها باعث می‌شه خاطرات ما از رابین ویلیامز، توی این فیلم به صورت کامل زنده بشه.

حالا بیایید کمی جدی‌تر نگاه کنیم:

یکی از سکانس‌های دراماتیک فیلم، لحظه ای هستش که ویلیامز به شخصیت مقابلش (سالی فیلد) می‌گه:

«ولی ما هنوز همدیگه رو دوست داریم...»

و سالی فیلد فقط نگاهش می‌کنه…😢

با احترام، سکانسی که تعریف کردم، از کل کارنامه‌ هنری بهاره افشاری و سحر قریشی و بهاره رهنما روی هم قشنگ‌تره!😅

(واقعاً مقایسه کردم که عمق بازیگری سالی فیلد رو باهمون تک نگاهی که می‌کنه بهتر درک کنیم)

یک نکته‌ جالب هم بگم:

سریال تولدی دیگر با بازی لعیا زنگنه و عبدالرضا اکبری، برداشت آزادی از این فیلم هستش.

و حتی سکانس تولد گرفتن فیلم «یکی بود یکی نبود» ساخته‌ بی‌نظیر استاد ایرج طهماسب هم الهام‌گرفته از همین فیلم هستش که من برای اون فیلم واقعا میمیرم🫠

🔴 و یک نکته‌ی مهم حتماً یادتون بمونه:

این فیلم رو باید بدون سانسور ببینید (صحنه نامناسب نداره) و از بخش های دوبله استاد جلال مقامی که به خوبی هرچه تمام‌تر، دوبله پَسِ‌سری رو اجرا کرده (این مدل از دوبله توسط استاد ایرج دوستدار وارد ایران شد؛ پس‌سری یعنی وقتی بازیگر دیالوگ نمیگه و پشت به دوربین هستش دوبلور همچنان به صورت طنز داره دوبله می‌کنه یا از الفاظی استفاده می‌کنه که فقط در ایران هستش و بازیگر بیان نکرده؛

مثلا دوبلور به جای اینکه بگه "ممنونم" موقع دوبله می‌گه:

"حق پدرت رو رحمت کنه")

و برای بخش هایی که زیرنویس هستش، تازه با هنرنمایی واقعی و صدای ناب ویلیامز مواجه می‌شید.

اصل کمدی فیلم، همون‌ قسمت هایی هست که دوبله نشده.

🔹 رتبه دوم

🎬 فیلم سینمایی"جومانجی" (Jumanji)

📅 محصول سال ۱۹۹۵ به کارگردانی جو جانستون؛

کارگردانی که دهه‌شصتی‌ها و دهه‌هفتادی‌ها با فیلم «عزیزم بچه‌ها را کوچیک کردم» ازش خاطره دارن.

یک روز داشتم با یک نوجوان درباره سینما حرف می‌زدم، که بحث کشید به جومانجی.

با ذوق گفت:

«آره آره، همون فیلمی که دواین جانسون بازی کرده، خیلی خفن بود!»😊

منم گفتم:

«نه عزیزم، جومانجیِ رابین ویلیامز رو می‌گم!»

یه نگاهی کرد و گفت:

«چی می‌گی آخه؟ اون دیگه خیلی قدیمیه!»😊

و خب...

نمی‌دونم چی شد ولی از اون موقع به جرم قتل تحت تعقیبم!☺️

واقعاً هم نمی‌فهمم چرا؛

مگه خون اون بچه مباح نبود؟ 😅

حالا بیخیال، الکی نبش قبر نکنیم...

فقط این رو بدونید که جومانجی رابین ویلیامز، یه چیز دیگه‌ست و راک و امثال این عزیزان حتی به اثر ویلیامز نزدیک هم نشدن.

🔹 رتبه سوم

🎬 فیلم سینمایی "انجمن شاعران مرده" (Dead Poets Society)

📅 محصول سال ۱۹۸۹ به کارگردانی پیتر ویر

این فیلم در آمریکا برای خیلی از فیلم‌بازها، برترین فیلم تاریخ محسوب می‌شه و خب برای همین، خیلی‌ها اون‌جا اگه بخوان از بین همه‌ی آثار رابین ویلیامز فقط یک اثر رو انتخاب کنن، همین فیلم رو انتخاب می‌کنن.

پس برای اون‌ها این فیلم رتبه اول داره، نه سوم...

و اگه بشنون که من گذاشتمش رتبه سوم، بعید نیست اسمم بره داخل لیست تحریم‌هاشون 😅

اما حالا جدا از شوخی، «انجمن شاعران مرده» یک فیلم متفاوت و عمیق از ویلیامزه.

این‌جا با یک معلم الهام‌بخش و شورانگیز طرفیم که تلاش می‌کنه دانش‌آموزهارو از فضای خشک و رسمی مدرسه نجات بده و تشویقشون کنه خودشون باشن، متفاوت فکر کنن، و صدای درونشون رو بشنون.

یکی از معروف‌ترین و احساسی‌ترین دیالوگ‌های تاریخ سینما در همین فیلم گفته می‌شه:

"O Captain, My Captain"...

که درواقع یک جمله‌ی نمادینه برای احترام و عشق معلم به شاگردها و بالعکس.

حتی وقتی رابین ویلیامز از دنیا رفت، جیمی فلن (مجری معروف آمریکایی) توی برنامه‌ش، در حالی که اشک در چشماش حلقه زده، همین دیالوگ رو می‌گه:

O captain, my captain...

You will be missed 💔😢

و این یعنی تأثیر ویلیامز فقط روی پرده نقره‌ای نبود؛

و ویلیامز در قلب آدم‌ها هم موندگار شد.

این گزارش یکی از مجله‌های آمریکایی هستش:

"بر پایه گزارش مجله پلاس وان در فوریه ۲۰۱۸ در ۴ سال بعد از مرگ رابین ویلیامز، میزان خودکشی به مقدار ۱۰ درصد بیشتر از پیش‌بینی‌های عادی افزایش پیدا کرده اما این موضوع کاملاً قابل اثبات نیست."

🔹 رتبه چهارم

🎬 فیلم سینمایی "هوک" (Hook)

📅 محصول سال ۱۹۹۱

راستش رو بخواهید، درباره‌ی این فیلم هیچی نمی‌گم.

واقعاً هیچی.

فقط می‌خوام اسامی عوامل و بازیگرها رو بذارم اینجا و دیگه از من برای رتبه چهارم حرفی نیست، چون ترکیب این اسامی ترسناکه😐

اگر بیشتر از این چیزی بگم، احتمال تسخیر شدن توسط ارواح هالیوود وجود داره😅

خودتون قضاوت کنید:

🎬 کارگردان: استیون اسپیلبرگ

🎬 تهیه‌کننده: جرالد آر. مولن

✍️ نویسنده: نیک کسل

🎼 موسیقی: جان ویلیامز

🎥 فیلم‌بردار: دین کندی

✂️ تدوین: مایکل کان

🎭 بازیگران:

رابین ویلیامز

داستین هافمن

جولیا رابرتز

مگی اسمیت

باب هاسکینز

فقط همین اسامی کافیه تا بفهمید با چه چیزی طرف هستید😊

🔹 رتبه پنجم

🎬 فیلم سینمایی "ویل هانتینگ نابغه" (Good Will Hunting)

📅 محصول سال ۱۹۹۷ به کارگردانی گاس ون سنت

شاید باورتون نشه، ولی فیلمنامه‌ی این فیلم رو بن افلک و مت دیمون باهم نوشتن و این فیلم تبدیل شد به یکی از ماندگارترین آثار قرن.

من به شخصه به هرکدوم از دوستانم که قصد ازدواج دارن، رسماً سفارش می‌کنم که بین شرایط و سوالات اساسی انتخاب همسر، حتماً این رو هم بپرسن که:

«فیلم ویل هانتینگ نابغه رو دیدید یا خیر؟»

مثلا بپرسن که

خونه داری؟

شغل داری؟

"ویل هانتینگتن نابغه" رو دیدی یا نه؟😁

اگه جوابش به اون دوتا «آره» بود ولی به این یکی «خیر»،

باید بگن:

"ما با هم تفاهم نداریم..." 😞

و خداحافظ.

اما جدا از شوخی، چیزی که این فیلم رو خاص‌تر می‌کنه برای ما ایرانی‌ها، اون دوبله افسانه‌ای کار هستش.

همکاری جلال مقامی، چنگیز جلیلوند، افشین زی‌نوری و سعید مظفری در کنارهم فقط یک قبر برای مخاطب کم داره که بعد از دیدن فیلم، وقتی بیننده با یک تبسم و حالت آرامی به خاطر لذت تماشای این اثر از دنیا میره، مراسم تدفینش رو انجام بدن و در اون قبر به خاک بسپارنش. 😅

و اجازه بدید رک بگم:

بر بند بندِ وجودِ دو نفر لعنت:

اول وطن‌فروش

دوم کسی‌که از دیدن این فیلم ممانعت می‌کنه و می‌گه من این فیلم رو نمیبینم.

🔹 رتبه ششم

🎬 فیلم سینمایی "پچ آدامز" (Patch Adams)

📅 محصول سال ۱۹۹۸ به کارگردانی تام شادیاک

«پچ آدامز» و فیلم سینمایی «بیدارگری» دوتا فیلمی هستن که درام جگرسوزی دارن و حتی من‌ هم بعد از یک دفعه‌ای که این دوتا فیلم رو در بچگی دیدم، دیگه تا به این سن تکرارشون نکردم

حالا دوستانم میان و به من میگن که:

«تو چرا مثل پیرمردهای هفتاد ساله خشک و جدی هستی و هیچ احساساتی نداری؟»😅

آخه من به کی بگم که مادرم سی دی این دو اثر رو در بچگی برای من خریده بود و من این فیلم هارو در اون دوران دیدم.

بعدش انتظار احساسات از من دارن.

هرچی سیم و فیوز توی مغزم بود درهمون نونهالی سوخت و رفت پیِ کارش😂

یک نکته‌ای هم بگم:

«معجزه خنده» یدالله صمدی که روحش شاد باشه و من خیلی دوستش داشتم، و مهدی هاشمی و کیهان ملکی بازیگرهای کار بودن، اقتباس کاملی از این دوتا فیلم ویلیامز مخصوصا فیلم «بیدارگری» هستش.

🟢به صورت واقعی و جدی نمیدونم چرا!

ولی دلم خواست که فیلمِ فوق العاده زیبا؛

نه...!

نگرفتی چی شد...!

ببین نگرفتی چی شد...!

دارم بهت میگم فیلم فوق العاده زیبایِ

"بید مجنون" ساخته‌ی مجید مجیدیِ نازنین، با بازی درخشان پرویز پرستویی رو اینجا معرفی کنم و احساس می‌کنم باید اسمش دراین مقاله میومد؛

حالا به شرط حیات، یک بار جداگانه این فیلم زیبارو باهم بررسی میکنیم و میگم که مجید مجیدی چه فیلمنامه ای رو تبدیل به یک اثر فوق‌العاده کرده.

🔹 رتبه هفتم

🎬 فیلم سینمایی "عصبانی‌ترین مرد در بروکلین" (The Angriest Man in Brooklyn)

📅 محصول سال ۲۰۱۴ به کارگردانی فیل آلدن رابینسون

همه دراین فیلم درخشان هستن.

نه فقط رابین ویلیامز، بلکه میلا کونیس و پیتر دینکلیج و...

حتی اون درختی که تو خیابون بود، همه یه‌جوری خاص بودن!

اگر یک روزی، کسی خواست این فیلم رو نقد کنه و بگه:

«فیلم‌نامه ضعیف بود» یا

«کارگردانی مشکل داشت» یا

«می‌تونست بهتر دربیاد»...

فقط به من نشونش بدید 😠

به‌خدا کاریش ندارم!

فقط یه دل سیر نگاش می‌کنم ببینم چطوری جرئت کرده اصلاً راجع به این فیلم دهن باز کنه!😡

حالا مدیر دوبلاژ این فیلم رو یادم نمیاد ولی حرفه ای بودنش رو درنظر بگیرید.

چرا این رو میگم؟

سبک بازی ویلیامز اینجا کمدی خالص نیست و می‌خواد یک پیرمرد روی اعصاب رو بازی کنه که لایه هایی از کمدی داره و برای این صدا باید کسی دوبله کار رو انجام می‌داد که سابقه همچنین گویندگی رو داشته باشه و اون کسی نیست به جز استاد منوچهر والی زاده

ماحصل این کارکتری که ویلیامز بازی کرد تبدیل شد به یک راهنما برای

🌟رولف راسگورد که سال بعداز ساخت این فیلم در فیلم سینمایی «مردی به نام اوه» بازی کرد.

حتی مارک فورستر که سال ۲۰۲۲

«مردی به نام اتو»

🌟با بازی تام هنکس رو ساخت،

گوشه چشمی به شخصیت ویلیامز در فیلم «عصبانی ترین مرد در بروکلین» داشت.

🔴حالا اگر از این سبکِ فیلم خوشتون اومده، غیراز سه اثری که در بخش «رتبه هفتم» معرفی کردم، می‌تونید به دوتا فیلمِ پایین مراجعه کنید:

🎬 فیلم "حال همه خوب است" (Everybody’s Fine)

📅 محصول سال ۲۰۰۹

🌟 با بازی رابرت دنیرو

عجب فیلمیه...

فوق‌العاده‌ست.

ولی حواست باشه:

یک اثر با فیلم‌نامه درام و فضای تلخ هستش که خوب هم تموم نمی‌شه.

اما اگر دنبال یک چیز سبک‌تر ولی نسبتا در همین فضا می‌گردید؛ میتونید فیلمِ

🎬 "جنگ با پدربزرگ" (The War with Grandpa)

📅 محصول سال ۲۰۲۰

🌟بازهم با بازی رابرت دنیرو رو ببينيد.

حالا زیاد برگرفته از این فضا نیست ولی خب می‌شه یک جورایی به چندتا فیلمی که دربالا معرفی کردم ربطشون داد.

🔹 رتبه هشتم

🎬فیلم سینمایی"بی‌خوابی"(Insomnia)

📅 محصول سال ۲۰۰۲ به کارگردانی کریستوفر نولان

مگه میشه کسی پیدا بشه که این فیلم رو ندیده باشه؟

اگر شما این فیلم رو ندیدید، همین حالا در قسمت نظرات اعتراف کنید!

به‌هرحال اگر کسی اقرار کنه، مشمول تخفیف در مجازات میشه 😁

بی‌نظیره.

همه‌چیز این فیلم عالیه.

ولی قشنگ‌تر از همه‌چیز، دوبله‌ کار هستش.

ترکیب دوبله ایرانی با بازی درخشان بانو سرکار خانم هیلاری سوآنک (که بعد از خانم مریل استریپ رتبه دوم بازیگرهای محبوب و مورد علاقه من هستن و واقعاً کارشون تماشایی هستش و

اگر بخوام مثال بزنم که چرا می‌گم ایشون فوق‌العاده‌ هستن و بااحترام درموردشون صحبت می‌کنم؛ باید بگم که:

هیلاری سوآنک در دنیای بازیگرهای خانم، دقیقاً جایگاه دنیل دی لوئیس رو داره؛

نه از نظر سبک بازی، بلکه از نظر گزیده‌کاری و کیفیت بالا.

برای نمونه، می‌تونید فیلم‌های سینمایی دختر میلیون دلاری (Million Dollar Baby) و پسرها گریه نمی‌کنند (Boys Don't Cry) رو ببینید که برای هر دوتا کار اسکار گرفت.

یا مثلاً فیلم سینمایی فاتال (Fatale)، پی‌نوشت: دوستت دارم (P.S. I Love You) و...)

شاید براتون سوال پیش بیاد که:

این‌همه تعریف کردم، پس چرا این فیلم رتبه هشتمه؟

جواب:

درسته که آل پاچینو و هیلاری سوآنک دراین کار می‌درخشن، ولی من دارم رتبه‌بندی آثار رابین ویلیامز رو از نظر کیفیت بازی خودش انجام می‌دم، نه بقیه بازیگرها.

یک نکته‌ای که باید دقت کنید این هستش که، کارگردان و فیلمنامه‌نویس این کار واقعاً درجه‌یک عمل کردن.

اون خوی وحشی و سایه‌وار رابین ویلیامز توی فیلم، هرچی به پایان نزدیک می‌شیم،

داره بیشتر خودش رو نشون می‌ده و این روحیه تقویت می‌شه.

به طوریکه در ابتدای فیلم، شما با یک حیوان قصی‌القلب طرف نیستید؛ بلکه با یک آدم معمولی روبه‌رو هستید که تاریکی‌ شخصیتی که داره، کم‌کم داره از زیر پوستش بیرون می‌زنه.

این خودش یک ایده فوق‌العاده برای ساختن یک سه‌گانه هستش:

کاراکتر در فیلم اول سفید باشه، فیلم دوم خاکستری، و نهایت در فیلم سوم قرمز یا سیاه.

خلاصه که اگر کسی این مدلی ساخت، قربون دستش، یه پولی هم به من بده و کپی‌رایت ایده رو رعایت کنه 😄

🔹رتبه نهم

🎬 فیلم سینمایی سگ‌های پیر (Old Dogs)

📅 محصول سال ۲۰۰۹ به کارگردانی والت بکر.

این فیلم هم مثل فیلم «فلابر»

که در قسمت بعدی معرفی می‌کنم، در جهان جزو بدترین آثار رابین ویلیامز محسوب می‌شه.

اما وجود یک مؤلفه باعث می‌شه که ما ایرانی‌ها از این فیلم خوشمون بیاد و اون مؤلفه، دوبله درجه‌یک این کار هستش.

همکاری سه اسطوره دوبلاژ ایران یعنی آقایان والی زاده و مقامی و خانم شکوفنده، باعث شده فیلمی که در اصل کاندیدای جایزه تمشک طلایی بوده، برای ما تبدیل بشه به یک کار بامزه و خاطره‌انگیز.

یک توضیح کوتاه بدم:

تمشک طلایی یا

Golden Raspberry Awards

یک مراسم تمسخرآمیز هستش (واقعا داخل مراسم برنده هارو مسخره می‌کنن نه اینکه اصل ماجرا مسخره باشه) که شب قبل از اسکار برگزار می‌شه و به بدترین آثار در زمینه کارگردانی، بازیگری، فیلمنامه و... تعلق می‌گیره.

البته همیشه هم معیار دقیقی نداره؛ بعضی از فیلم‌هایی که برنده تمشک طلایی شدن، در گیشه موفق بودن یا حتی کلی طرفدار دارن!

معمولاً هم منتقدهایی با دیدگاه تند و تیز برای داوری مراسم تمشک طلایی انتخاب می‌شن، مثلا دربین منتقدهای خودمون می‌شه به «مسعود فراستی» یا «محمدتقی فهیم» اشاره کرد که اگر اون‌ور بودن، قطعاً داورهای محبوب این مراسم بودن😁

در کل، «سگ‌های پیر» با اینکه به‌تنهایی فیلم خیلی قابل دفاعی نیست، ولی برای یک عصر دلپذیر و چندتا خنده از تهِ دل، با اون دوبله نابش رو پیشنهاد می‌کنم و شک نکنید که کاملاً می‌ارزه.

🔹رتبه دهم

🎬 فیلم سینمایی فلابر (Flubber)

📅 محصول سال ۱۹۹۷ به کارگردانی لس می‌فیلد.

این فیلم، بیشتر از اینکه یه شاهکار سینمایی باشه، برای من یه نوستالژی خالصه.

چون جزو اولین فیلم‌های خارجی‌ای بود که در زندگیم دیدم و با اینکه در جهان جزو بدترین آثار رابین ویلیامز شناخته شده (تا حدی که بهش می‌گفتن: «تو چرا این کار رو بازی کردی؟!» 😅)،

ولی هنوزم دوستش دارم.

عادلانه بخوام بگم و اگر بخوام کاملاً بی‌طرف رأی بدم، «فلابر» هیچ‌وقت توی لیست ده‌تای برتر ویلیامز قرار نمی‌گیره...

ولی خب، این مقاله مال منه و رتبه‌بندیشم به خودم مربوطه 😁

اگه شما هم از فضای کمدی و کودکانه‌ این فیلم خوشتون اومده، می‌تونید سراغ دو تا فیلم مشابه برید:

♦️پروفسور کم‌حافظه (The Absent-Minded Professor) که نسخهٔ کلاسیک فلابر هستش

و

♦️فیلم ارنست بسکتبالیست می‌شود (Slam Dunk Ernest) که حال و هوای فانتزی شبیه به همین کار رو داره.

در کل، «فلابر» شاید از نظر منتقدها فیلم قوی‌ای نباشه، ولی برای من، یک تکه از بچگی‌ هستش و همین کافیه.

🔹و اما بخش خارج از مسابقه

همیشه در جشنواره ها یک بخشی وجود داره به نام «خارج از مسابقه»

و این فیلم‌ها در بخش جوایز و رتبه بندی حضور ندارن.

از بین فیلم‌های کمتر دیده‌شده یا خاص رابین ویلیامز مثل جنازه قلابی یا سپید بزرگ (The Big White) و آخرین تدوین (The Final Cut) و داستان شب (The Night Listener) و...

من دوتا فیلم رو برای بخش «خارج از مسابقه» انتخاب می‌کنم:

مورد اول:

🎬 فیلم سینمایی صبح بخیر ویتنام (Good Morning, Vietnam)

📅 ساخته سال ۱۹۸۷ به کارگردانی بری لوینسون

شخصیت اصلی این فیلم، در واقع، شخصیتِ خودِ رابین ویلیامز هستش؛

یک آدم پرانرژی، خلاق، بی‌قرار و بامزه که وارد فضای نظامیِ خشک و جدی می‌شه و تصمیم می‌گیره حال همه رو خوب کنه.

مثل کاری که جک نیکلسون در «دیوانه‌ از قفس پرید» (پرواز بر فراز آشیانه فاخته) کرد.

با شوخی، با موسیقی، با کلامش، می‌خواد روحیه تزریق کنه و به آدم‌ها بفهمونه که زندگی فقط دستور و نظام‌نامه و درجه و پادگان نیست که البته به مذاق مافوق‌ها خوش نمیاد و قراره با ویلیامز درگیر بشن...

مورد دوم:

🎬 فیلم سینمایی قفس پرنده (The Birdcage)

📅 ساخته سال ۱۹۹۶ به کارگردانی مایک نیکولز

این یکی رو حتی عکسش هم نمی‌ذارم، بذارید بین خودمون باقی بمونه 😁

فیلمی با بازی‌های بی‌نظیر؛ مخصوصاً ناتان لین که واقعاً شاهکار کرده.

کارگردانی خیلی خوبه، ریتم فیلم دلچسبه، و بازی رابین ویلیامز هم آرام‌تر، کنترل‌شده‌تر، ولی پر از حس هستش.

فقط یک نکته:

فیلمنامه و موضوع فیلم،

خب...

با عرف، قوانین، و به‌خصوص فقه ما در تضاد هستش.

برای همینم هست که مجبورم یک نقدی بهش وارد کنم، وگرنه ممکنه بیان جمعم کنن ببرنم یه جایی که عرب اونجا دشداشه پهن می‌کنه تا خشک بشه 😐

البته دوتا کاری که در این بخش معرفی کردم دوبله نشدن و باید زبان اصلی تماشا کنید که به شخصه خیلی دوست داشتم «صبح بخیر ویتنام» رو دوبله میدیدم

حالا رسیدم به اون جایی که همه یک روزی بهش می‌رسن؛

به پایان...

البته امیدوارم این فقط یک خداحافظی کوتاه‌مدت باشه نه طولانی.

الان حالم یک چیزی مثل فیلم‌های کوفتی اجتماعی سعید روستایی هستش؛

تلخ، حتی کمی زهرمار.

ولی نخواستم این مقاله، تلخ باشه.

دلم می‌خواست لبخند داشته باشه، مثل خود رابین ویلیامز.

این مقاله، فقط یک مرور ساده نبود؛

ادای احترامی صمیمانه بود از طرف یک فیلم‌باز، برای بازیگری که سال‌ها حال مردم رو خوب کرد.

و البته برای تمام کسانی که فیلم‌های این هنرمند فقید رو برای ما دوبله یا زیرنویس کردن تا ما هم بتونیم با آثارش بخندیم، گریه کنیم و ازش درس‌های زیادی یاد بگیریم.

دعا بفرمایید که محتاجیم به دعا.

ولی حالا، اجازه بدید به سبک کامبوزیا پرتوی عزیز و منوچهر نوذری دوست‌داشتنی در فیلمی که شخصیت درام من رو شکل داد، باشما عزیزان خداحافظی کنم:

به قول گربه آوازه خوان:

⭐️ بچه‌ها خدانگهدار

🌟 چاکرم...

☀️ مخلصم...

✨️ بای‌بای به همتون...❤️

ده اثر برتر رابین ویلیامز از نگاه من