اگر بخواهیم تقریبی حساب کنیم؛ شاید بیش از هشتاد درصد قوانین ایران مستقیم از فقه امامیه برداشته شدهاند و مابقی با درنظر گرفتن آن تدوین شدهاند.
در حوزه خانواده نیز، زوجه تا پیش از تمکین خاص(روابط زناشویی)، از حق حبس برخوردار است و میتواند از آن برای مطالبه مهریه استفاده کند(یعنی بگوید که روابط زناشویی موکول به پرداخت مهریه شود).
اواسط دهه ۸۰ رأی وحدت رویهای صادر شد که تصریح میکرد با تقسیط مهریه، زوجه ملزم به تمکین است و نیازی به پرداخت کامل نیست(که بسیار راهگشا بود)؛ همینطور در سال ۱۳۹۰ رأی دیگری حق حبس را بهمحض وقوع تمکین عام(یعنی قبول ریاست زوج بر خانواده و تبعيت از وی و همکاری با زوج برای شروع زندگی مشترک) نیز ساقط دانست و گفته شد حتی اگر این تمکین در حد رفتارهای جزئی و غیرصریح باشد مثلا موقع عقد آقای داماد انگشتش رو بزنه تو عسل و بده عروس خانم، میتوان جزو تمکین عام محسوب کرد😳
با تصویب قانون حمایت خانواده پس از صدور رأی وحدت رویه مذکور، تفسیر پیشین درباره بقای حق حبس مورد تأیید قرار گرفت(یعنی همچنان حق حبس با عدم تمکین خاص پابرجاست).
با این حال، همچنان رویه قضایی یکدست نیست و صدور رأی درخصوص حق حبس زوجه بهتفسیر شخصی قضات وابسته است.
در نهایت، در صورت اعمال حق حبس، صرف تعیینتکلیف پرداخت مهریه (از جمله تقسیط)، موجب سقوط آن میشود و زوجه ملزم به آغاز تمکین عام و خاص خواهد بود.
