وقتی یک فیلم اجتماعی میسازید لازم نیست تبدیلش کنید به کوفتی اجتماعی.
وقتی هم که قراره اوتیسم روایت بشه لازم نیست دل مخاطب رو بیارید تو حلق طرف و اشکش رو دربیارید.
مصداق بارز یک فیلم خوب که به زیبایی اوتیسم رو روایت کرده و شما ثانیه ای دلگیر نمیشید و از تمام فیلم لذت میبرید.
فیلمنامه اش زیاد تکرار شده ولی این ظرافت کارگردانی رو میرسونه که اثر رو تبدیل به کوفتی اجتماعی نکرده و خوب روایت کرده.
قضیه از این قراره که آشپزی که یک زمان سرشناس شهر بود با خیانت شریکش بدبخت میشه و طی یک درگیری مجبور میشه به خدمات اجتماعی بره تا به بچه های اوتیسم درس آشپزی بده ولی غافل از اینکه یک پسر اونجا هست که گذشته آشپز رو دنبال میکرده و میخواد مثل اون آشپز مشهوری بشه...
(برخلاف فیلم های قبلی خلاصه این فیلم رو گفتم چون فیلم کمتر شناخته شده ای هستش)
این از اون دست فیلم های شیرینه که راحت میشه با خانواده دید و به بقیه هم معرفی کرد تا با خانواده ببینن و کلا با خانواده ببینید /=
اگر هم اشتباه نکنم شروین قطعه ای مدیر دوبلاژ کار بوده (دوبله کار یادم نیست)
