آن روز، مسجد کرامت بزرگ ترین مسجد شبستانی مشهد بود. یعنی توی مشهد، مسجد بزرگ از مسجد کرامت نبود. آن چنان جمعیت پر میشد توی این مسجد که جای یک نفر آدم هم نبود و رهبر هم...
خاطره بازی ها گاهی اوقات با یک مکان آغاز می شود. خاطره بازی های موجود در دل کتاب "مسجد رهبر" نیز در مورد خاطرات شفاهی مسجد کرامت مشهد مقدس می باشد. این کتاب توسط انتشارات راه یار در قطع رقعی وبا 544 صفحه به چاپ رسیده است. این کتاب در فروشگاه های معتبر چون سایت کتاب قم سایت گنج صادق و سایت حاجت بوک قابل تهیه می باشد.
سابقه مسجد در ایران اسلامی به همان نیمه اول قرن نخست هجری برمی گردد. ایران از حیث تمدنی، مساجد مهم و برجسته ای در دوره های گوناگون تاریخی و در مناطق مختلف داشته است؛ از مسجد تاریخانه دامغان و مسجد جامع فهرج در قرون اولیه هجری تا مسجد کبود تبریز در دوره قراقویونلوهاتا مسجد گوهرشاد مشهد در دوره تیموری و مسجد شیخ لطف الله اصفهان در دوره صفوی و....
جدا از وجه هنری و معماری، مسجد در کانون برخی تحولات اجتماعی و سیاسی هم حضور داشته است. نهضت سربداران در قرن هشتم، با قتل شیخ خلیفه در مسجدجامع سبزوار آغاز شد و در دوره معاصر، مسجد گوهرشاد مرکز قیام خونین علیه تجدد رضاخانی شد و مسجدجامع خرمشهر، کانون دفاع مردمی در برابر تهاجم متجاوزان بود.
نسبت انقلاب اسلامی با مسجد اما، به تمام معنا ویژه و منحصربه فرد است. مسجد در انقلاب ایران هم رسانه است، هم مرکز تربیت نیرو، هم نهاد سازمانده اجتماعی و هم محور بسیج سیاسی. هم محل اخذ رای در انتخابات است و هم پاتوق اعزام به جبهه جنگ.
خدمات متقابل مسجد و انقلاب در ایران، فهرست مفصلی دارد که حتی گزارش آن هم در یک کتاب نمیگنجد؛ تا چه رسد به تحلیل و تعلیل و تفسیر آن. مطالعات صورت گرفته درباره نهاد مسجد در ایران و خصوصا در دوران انقلاب اسلامی، بسیار کمتر از آن چیزی است که ضرورت و ظرفیت داشته است.
بنای کرامت چون دم چهارراه شهدا بود، جای پررفت وآمد و خوبی بود و جمعیت هم برای مراسم های مذهبی می آمدند و تقریبا سالن پرمیشد.
البته داخل حیاط ، از این صندلی های ارج، صندلی های تاشو می چیدند، چون آنها حمل ونقلشان راحت بود، تا می شد؛ بازبار ماشین می کردند، می بردند می آوردند. معمولا از آن صندلی های ارج می گذاشتند و تقریبأصحن حیاط که الان صحن فعلی مسجد هست، پرمیشد.
بعد صندلی های حیاط که پر می شد، می آمدند در اتاق های منزل شخصی خود حاج آقای کرامت می نشستند. انتهای حیاط مسجد، یک ساختمان مسکونی داشتند، اتاقهای بزرگی هم داشت، معمولا اتاق هایش هم پر میشد. حالا در آن اتاق ها از داخل کوچه باز می شد، از کوچه باریکی بغل مسجد که الان هم هست.
ورودی ساختمان، چون انتهای حیاط بود، از آن کوچه بود. گاهی هم خانم ها آن اتاق های منزل حاج آقا را پر می کردند. صحن مسجد ولی فقط مردانه بود. مردها از در حیاط در حاشیه خیابان وارد می شدند. حیاط دو ورودی داشت؛ یکی از داخل کوچه یکی هم از حاشیه خیابان.»
صفحه 126 کتاب مسجد رهبر
