آقای فردوسی سی سال زحمت نکشید که تحصیل کرده های امروز ما فارگلیسی صحبت کنن؛ اونقدری که من از دست این آدما حرص میخورم از گلی که تیمم توی وقت‌های اضافه میخوره ناراحت نمیشم. به نظرم اینایی که فارگلیسی صحبت میکنن دو دسته هستن؛ یه دسته اینایی هستن که با دیدن چندتا فیلم و سریال زبان اصلی دیگه فکر کردن خدای زبان انگلیسی هستن و چنان غرق در تصورشون هستن که فقط و فقط از «جیزس کرایس» مدد میخوان و «هولی شت» گویان با مشکلاتشون روبرو میشن! اینا همونایی هستن که قدیم بعد از دیدن فیلم های بروس لی توی مدرسه بچه‌ها رو با فنون شرقی کتک میزدن! اما یه عده هم هستن که «پترن» های ذهنشون کلا انگلیش شده و نمیتونن دیگه فارسی «تینک» کنن و هفتاد درصد واژه هایی که به کار میبرن واژه های انگلیسیه، از قضا اینا همون آدم‌های تحصیل کرده‌ی جامعه‌ی ما هستن و اگر فارسی را پاس بدارن ممکنه دیگه به صبحانه‌های استارتاپی و تدتاک ها راشون ندن! راستی یه گروه هم هستن که حیفه ازشون یاد نکنیم منظورم اونایی هست که به دانشگاه میگن «یونی»، به اینستاگرام میگن «اینستا»، بعضیاشون دیگه اینقدر سرشون شلوغه که به تلفن هم میگن «تل»، این گروه آخر دشمن زبان فارسی نیستن فقط صرفه‌جو هستن و باید همه کمک کنیم بهشون که این فنون صرفه‌جویی رو جاهای بهتری پیاده کنن!
خلاصه که به فرهنگ و میراث خود احترام بگذاریم?
