من خودم آدمی هستم که درس خوندن رو دوست ندارم و دلیل درس خوندنم رو رقابت با بقیه و در نهایت رفتن به یه دانشگاه خوب برای رسیدن به رشته و علاقه ام می دونم که اونقدرا منطقی به نظر نمی رسه.
اینجا نیمدم از خودم بگم.
وقتی کلاس هشتم بودم از مشاور شخصی مون پرسیدم چرا باید درس بخونم; وقتی برای یه امتحان 4 یا 5 ساعت زمان گذاشتم و معلم اون رو توی دو دقیقه تصحیح میکنه و میندازه کنار و هیچ اتفاق دیگه ای نمیوفته و من تمام چیز هایی که خونده بودم رو بعد سه روز فراموش میکنم.
مشاور مون گفت الان از پدرت بپرس امتحان جغرافیای یا هر امتحان دیگه ای که پدرت دوران دبیرستان شده چند بوده؟بیشتر اونها رو نمره 18 به بالا گرفته بوده دیگه. اما الان اگه ازش درباره اون امتحانا سوال بپرسی چیزی یادش میاد؟ معلومه که یادش نمیاد و تقریبا همش رو فراموش کرده.
تو باید ببینی قصد یا هدفت از درس خوندن چیه تا نسبت به اون بی تفاوت نباشی. از نظر من درس خوندن امریه که تو رو با مسئولیت همراه میکنه و به تو یاد میده که باید نسبت به مسئولیت هات برنامه ریزی و تلاش مناسب رو داشته باشی.
یعنی اتفاق اصلی ای که میوفته این نیست که من امتحان ریاضی رو 20 شدم یا علوم رو 19 درون این امتحانات و درس خوندن ها تو وقت شناسی نه گفتن مقابله با بی حوصلگی و... رو یاد میگیری.
و تو نباید هدفت رو از درس خوندن 20 شدن ببینی. چون این 20 شدنه تا یه زمانی تو رو قانع می کنه از یه زمانی به بعد که برای تو همین الان بوده تو دیگه از 20 شدنه خسته میشی و دنبال یه چیز بزرگتر میگردی.
من هم مثل شما مشکل دار بودن نظام آموزشی کشور رو قبول دارم اما من یا شایدم تو چاره ای جز درس خوندن توی این نظام آموزشی رو نداریم و منه نوعی هم نمیتون این نظام رو تغییر بدم. پس باید جوری ازش استفاده کنم که در آخر با چیزی که بودم فرق کنم.
امیدوارم این مطلب رو فقط برای گذران وقت نخونده باشی.
