نمیدونم چجوری باید از زندگیم بنویسم، احساس گوسفندیو دارم که قراره سرشو ببرن و این خوشحالی و بیخیالی قبل مرگه.
من امیدای زیادی توی این یک چهارم پایانی پونزده سالگیم داشتم.
بینهایت اورتینک کردنو کنار گذاشتم. و از خودم باید"" ممنون باشم. ولی نیستم.
چون فردا فارسی داریم و من نتونستم جمعش کنم ، و الانم بدتر از هر موقعی میدونم که فردا همه چجوری بهم نگاه میکنن. ذهنم حتی حوصله اینکه موقعیت خفت بارم رو شرح بده رو نداره، با هر پیام ایرانسل فکر میکنم یکی فقط یکی به فکر من افتاده و خوشحال میشم.
میدونم چجوری، میدونم چجوری باید باشم، میخوام چجوری نقش بازی کنم، چجوری زندگی کنم و چجوری خودم باشم اما نمیدونم همین چجوری رو چجوری اجرا کنم.
معلم شیمی گفته مستمر ندارم.
قبلش بهانه المپیاد حالا چی؟
میتونم برم بمیرم؟ چون احساس میکنم همه منتظرن بگن عه دیدی، دیدی به فاک رفتی؟ دستام میلرزه، چون میدونم همه اینو نمیخوان تازه حتی اگه بخوان هم نمیتونن منو غمگین کنن . من میدونم من اون ادمیم که قراره تهش گند بزنه. هرچقدرم که به خودم بگم بسه. اینجوری نیس، من الان برای این مینویسم که نتونستم برای خودم شکست های قبلیمو توجیه کنم و چون میدونم هیچکس قرار نیست تو مدرسه ام به من آرامش بده و من قراره دائم احساس کنم بدبخت ترین فردیم که وجود داره و نمیدونم اینا چیزایی نیستن که بخوام بیان بیرون از مغزم . اینارو توی مغزم نگه داشتم، همون جای امنی که همش بتونم بهشون سر بزنم . اونا نمیتونن منو غمگین کنن چون من قبلش خودم از همه غمگین تر میشم.
من حوصله دادن هیچ امیدیو به خودم ندارم 💕.
من برای خودم زندگی میکنم. برای خودم درس میخونم، برای خودم میجنگم، برای خودم کلاس میرم، برای خودم فرزانگان یک میرم، برای خودم امتحان نهایی رو توی ۵۰ روز جمع میکنم ،برای خودم و فقط برای خودم المپیاد میخونم. برای خودم اول از همه غمگین میشم و از شکست خودم ، خودم اول از همه ناراحت میشم.
من اول از همه به خودم اهمیت میدم.
اول از همه برای حال روحیم خودم ارزش قائلم.
و اول از همه برای نمره های خودم ارزش قائلم.
پس دهنتو ببند اگه فکر میکنی کسی از من بیشتر به درد من میخوره.
تو تمام این مدت فارغ از نتیجه ای که گرفتی تلاشتو کردی و الان هم میدونی که میخوای فوق العاده باشی. حتی اگه بپری وسط حرفم و بگی من میخوام معمولی باشم و میدونم اینکه فوق العاده باشم سخته.من میگم تو میخوای فوق العاده باشی، حتی اگه فوق العاده بودن تو همراه با کلی مبارزه با اورتینک و نگاه مردم و حرفای مردم باشه.
تو میخوای.
پس من طوری زندگی میکنم که بعدا خودم به یک چهارم اخر پونزده سالگیم نگاه کنم و افتخار کنم.
حتی اگه دوست داشتم به دیگران پز بدم و بگم فاکینگا دیدین؟🤣 جلوی خودمو میگیرم.
چون چیزای زیادی هستن که میخوام بعدا بهشون افتخار کنم پس من گوگولیم. و این دنیا اونقدرم بزرگ نیست که سرم گیج بره.
