تاریخ ادبیات همیشه پر از پیش‌بینی‌هایی است که در زمان خود عجیب و غریب خوانده می‌شده، اما امروز برای ما بدیهی و حتی پیش پا افتاده‌اند؛ از پیش‌بینی رخدادهای تاریخی و اجتماعی، تا آینده‌نگری‌های مربوط به دنیای علم مانند آثار معروف ژول ورن و ایزاک آسیموف.
محوری‌ترین موضوع در پیش‌بینی‌های دنیای ادبیات، به‌خصوص در ادبیات علمی‌تخیلی یا آخرالزمانی، بیماری‌های همه‌گیر یا مسری‌اند. این روزها اشاره به فیلم‌ها و کتاب‌هایی که قبلاً وجود ویروسی چون کرونا را پیش‌گویی کرده بودند، در فضاهای مجازی دست به دست می‌شوند، اما در این میان پیش‌بینی دو نویسنده‌ی آمریکایی نزدیک‌ترین تصویر به ویروس کرونا و اتفاقات حال حاضر را داشته است.
یکی از این نویسندگان «سیلویا براون» بود که ادعا می‌کرد واسطه‌ای روحی و دارای توانایی‌های ماورایی است و به خاطر پیش‌گویی‌های کم و بیش نادرستش مورد انتقادهای فراوانی قرار گرفته بود.
براون دوازده سال قبل در رمان «پایان روزها» که آن را در سال ۲۰۰۸ منتشر کرد، نوشته بود:
«حوالی سال ۲۰۲۰، بیماری جدی ذات‌الریه‌مانندی در سراسر جهان پخش می‌شود که به ریه‌ها و دستگاه تنفسی حمله می‌کند و در مقابل همه‌ی درمان‌ها مقاوم است. نکته‌ی گیجکنندهتر از خود بیماری، ناپدید شدن ناگهانی آن است. این بیماری ده سال بعد دوباره شیوع پیدا می‌کند و سپس کاملاً ناپدید می‌شود.»
نویسنده‌ی دیگر «دین کونتز» خالق کتاب‌های فانتزی، علمی‌تخیلی، دلهره‌آور و پر از تعلیق است. او در رمان «چشم‌های تاریکی» نوشته بود:
«آنها آن را "ووهان ۴۰۰" نامگذاری کردند، چون در آزمایشگاه‌هایی خارج از شهر ووهان تولید شد و چهارصدمین میکروارگانیسم زیست‌پذیر ساخت انسان بود که مراکز تحقیقاتی آن را به وجود آورند.»
البته که برخی می‌گویند که آنچه در این کتاب توصیف شده تفاوت‌های اساسی با ویروس امروزی دارد، اما شباهت‌هایش را هم نمی‌شود انکار کرد.
نکته‌ی جالب در این مورد آن است که اسم این بیماری در چاپ‌های ابتدایی کتاب «گورکی ۴۰۰» بوده و در چاپ‌های بعد از سال ۲۰۰۸ اسمش را به «ووهان ۴۰۰» تغییر داده‌اند.
(برگرفته از سایت لک لک بوک)
