صبح ها را بیشتر از هر وقتی دوست دارم، همانطور که شروع ها را بیشتر از همه دوست دارم!
من انسانم
و یک انسان تمام خودش را خرج می کند، آغاز می شود و تمام می شود، برای چیزی
برای هدفی
برای رسیدنی!
و اگر بایستد
اگر راکد شود
اگر فراموش کند و فراموش شود
میشود عبرت
نه آنکه بتواند جهانی را بسازد
فقط شاید بتواند کسی را به حرکت وا دارد تا او جهانش را بسازد!
و شاید همین مسبب حرکت شدن برای خیلی ها ارزش باشد
ولی برای چون منی که می میرد برای کمال
برای بهترین شدن
برای بیشترینش را خرج جهان کردن
چقدر سخت است آب راکدِ گندیده ای شدن
که هیچ انسانی از آن نمی نوشد
و پاتوق حشرات و حیوانات ریزی است که شاید قرار است گوشه ای از این عالم هستی را بسازند
در حد و اندازه ی طبیعت
و نه بیش از آن...
