همه ما حداقل یبار تو زندگیمون، به مو بند بودیم و نزدیک بوده که بیفتیم تو لجن زارِ زندگی. ولی باز پا شدیم و خودمونو از نو ساختیم.
یا پیش اومده با اینکه چیزی برامون باقی نمونده و تقریبا به آخر خط رسیدیم، بازم کم نیوردیم و تلاش کردیم.
همه اینا به دلیل وجود یه چیزی قدرتمند تر از زندگی بوده.
چیزی که بهمون کمک کرده تا تصمیمای بزرگِ زندگیمونو بگیریم. شهامت آشنایی با آدمای جدیدو داشته باشیم، عاشق بشیم، مهارت کسب کنیم و ...
امید بهمون کمک کرده تا اینی بشیم که هستیم.
وگرنه آدمی زاد زندگی میخواد چیکار؟ زندگی مال بقیه موجوداتیه که از ازل بودن، نه مالِ اشرفِ مخلوقات.
امیدِ که فرق بین زندگی کردن و زنده بودنو مشخص میکنه.
راستش اگه امید نبود منم الان اینجا نبودم.
دوران تاریک زندگیم نمیگذشت( نه که بگم الان روشنه ها ،نه!)
هر سری که اومدم زمین بخورم، یا تسلیم بشم، تو همون لحظه ای که داشتم با خودم میگفتم:(دیگه نمیخوام ادامه بدم) میدیدم که امید بعد کلی گریه کردنای من، دستشو مینداخت دور گردنم و میگفت:( خب دیگه بسه رفیق پاشو که هنوز من هستم و توهم هنوز زنده ای)
امید فقط یه حس نیست، میتونه یه شخص باشه، میتونه یه اتفاق خوشایندی توی آینده باشه که انتظارشو میکشی، میتونه آرزوهات باشه و ...
شاید تو این لحظه ای که هستی،هیچ امیدی نداشته باشی، نمیخوام مثل جملات انگیزشی بهت بگم: بروووو، تو میتونییییی، امییید داشته باش به فردای رووشن😂
نه!
فقط میخوام بگم منم گاهی وقتا خسته شدم، کم آوردم و از زندگی بریدم، جوری که اون لحظه چیزی نتونسته قانع و آرومم کنه و چیزی جز نبودن توی این دنیا نخواستم.
شاید الانم حسای منفی ای که مدام سرمو میخورن،قصد ترک کردنمو نداشته باشن.
ولی آدمی زاد باید بتونه به هرچیزی که اونو به زندگی وصل میکنه چنگ بزنه.
زندگی قرار نیست آسون باشه.پس امید میتونه همون طنابی باشه که تورو به زندگی وصل میکنه.
نه برای ساختن چیزای بزرگ، نه!
بلکه برای دووم آوردن. و وقتی تو بتونی دووم بیاری، ساخته میشی. و اونوقت این ساختنه که بهت کمک میکنه، بلند شی و برای زندگیت قدم برداری.
پس خودتو گره بزن، هر جور که شده.🌱
