خسته شدم از بس به خودم قول دادم.
گوشه به گوشه دفترام، هزاران نامه قول دادن به خودمه که فقط نوشته شده و هیچوقت عمل نشده.
هر سال، اول سر رسیدم یه نامه طولانی به خودم مینویسم و به خودم قول های زیادی میدم ولی چند روز بیشتر نگذشته که، بخاطر کمالگراییم، همشونو لگدمال میکنم.
میگن وقتی یبار به خودت قول میدی و انجامش نمیدی، و این رفتارو چندین بار تکرار میکنی، ضمیر ناخودآگاهت، دیگه بهت اعتماد نمیکنه.
و بعد از اون هرچقدر به خودت قول بدی، عملا بیهودست.
شاید برامنم اینجور شده.
اوایل سر رسیدم همیشه پر از برنامه و کار برا انجام دادنه.
ولی فک میکنی چندتا صفحش؟
حداکثر ده تا.
و میدونی چه اتفاقی میفته.فکر میکنم که اونطور که باید برنامه روزای اولمو با جون و دل انجام ندادم و بعد برمیگردم و شروع میکنم به دوباره انجام دادن.
چند ماه از سال میگزره و من هنوز گیر کردم تو ده روز اول فروردین.
تکرارو دوست ندارم ولی محکوم میشم به تکرار و تکرار.
شب هایی مثل الان دوباره به خودم قول میدم، پر از انگیزه میشم و هیجان دارم که فردا صبح پاشم و دوباره از اول همه چیو شروع کنم و یه برنامه خفن بریزم برا زندگیم.
ولی فردا... امان از فردا
بعضی وقتام میگم شاید باید همون لحظه ای که قول میدی، پاشی و انجامش بدی ولی یه چیزی ته ذهنم دنبال ساعت و روزِ رُند میگرده.
میدونم اشتباهه و میدونم وقتی یه اشتباهو چندین بار تکرار میکنی و به بن بست میخوری، دیگه نباید انجامش بدی.
ولی چرا؟ چرا انجامش میدم؟
دیگه از دست خودم خستم...
از روزایی که همینجور پی در پی، توی چرخه معیوبشون دارن تلف میشن خستم.
از زمان که مثل برق و باد میگزره، بیشتر خسته ترم...
حس میکنم از عالم و آدم عقبم.
میدونم که باید خودمو بکشم بالا ولی نمیدونم چجوری.
حتی دیگه خجالت میکشم که به خودم قول بدم.
نمیخوام اینجا به خودم قول بدم
.ولی میخوام اگه یروزی خودم رو پیش خودم سربلند کردم و تونستم از چرخه معیوب و تکراریم بیرون بیام،
اینجا بیام دربارش بنویسم.
و امیدوارم که اون روز زیاد دور نباشه.
من همون دخترِ قویم که تونسته سخت ترین چیزارو پشت سر بزاره، همونی که باور داشت هرکاریو که بخواد میتونه توش موفق بشه و میتونست.
شاید الان کمی بی حس شده ولی از خاکسترای اون دختر هنوز تو وجودش هست.
شایدم باید تغییر کنم.
میتونم.نه؟
