چرا محکوم شدیم به یک کوچ اجباری؟
و چرا مُهر زدیم بر لَبی انحصاری؟
چرا باید جان دهیم در حِصارقلم ها ؟
و چرا به خواب رویم بی لالایی؟
چرا این وسوسه ها مرا رها نمی کند؟
و چرا این چراها پایان نمی گیرد؟
حال که می دانم پاسخ این چراها
جز سرزنشِ قلم نیست!!
