شبکه Tor که به‌عنوان the onion router نیز شناخته می‌شود، ابزاری قدرتمند برای دستیابی به ناشناس بودن آنلاین است. این شبکه با رمزگذاری و مسیریابی ترافیک اینترنتی از طریق یک سری گره‌های داوطلبانه یا رله‌ها در سراسر جهان کار می‌کند. این فرآیند ردیابی منشأ ترافیک به کاربر را بسیار دشوار می‌کند و سطحی از حریم خصوصی آنلاین را فراهم می‌کند که با روش‌های مرسوم مرور وب بی‌نظیر است.
شبکه Tor یک سیستم پیچیده است که از ترکیبی از رمزنگاری، مسیریابی و سرورهای توزیع‌شده برای ایجاد ناشناس بودن برای کاربران خود استفاده می‌کند. در اینجا توضیح مفصلی از نحوه عملکرد و پیاده‌سازی شبکه Tor ارائه‌شده است.
1. مشتری (client)
مشتری، برنامه نرم‌افزاری است که کاربران برای اتصال به شبکه Tor بر روی رایانه یا دستگاه تلفن همراه خود نصب می‌کنند. هنگامی‌که یک کاربر به شبکه Tor متصل می‌شود، مشتری یک اتصال امن و رمزگذاری شده به شبکه برقرار می‌کند و مداری ایجاد می‌کند که برای هدایت ترافیک اینترنت کاربر از طریق شبکه استفاده می‌شود. مشتری همچنین یک جفت کلید عمومی و خصوصی منحصربه‌فرد تولید می‌کند که برای رمزگذاری و رمزگشایی ترافیک کاربر استفاده می‌شود.
2. رله‌ها (relays)
شبکه Tor از هزاران گره یا رله داوطلبانه در سراسر جهان تشکیل‌شده است. این رله‌ها وظیفه مسیریابی ترافیک اینترنت کاربر از طریق شبکه را بر عهده‌دارند. سه نوع رله در شبکه Tor وجود دارد:
هر رله فقط هویت رله‌های قبلی و بعدی مدار را می‌داند و ردیابی ترافیک کاربر به مبدأ آن را برای هرکسی بسیار دشوار می‌کند.
3. مقامات دایرکتوری (directory authorities)
مقامات دایرکتوری سرورهایی هستند که فهرستی از تمام رله‌های موجود در شبکه را ارائه می‌دهند. در حال حاضر 9 مرجع دایرکتوری در سراسر جهان وجود دارد. این سرورها از یک الگوریتم پیچیده برای تأیید هویت و قابلیت اطمینان هر رله استفاده می‌کنند و به آن‌ها امتیاز شهرت اختصاص می‌دهند. مقامات دایرکتوری همچنین اطلاعات مربوط به شبکه را بین مشتریان Tor توزیع می‌کنند و به آن‌ها اجازه می‌دهند مدارهایی بسازند و ترافیک را از طریق شبکه هدایت کنند.
4. مسیریابی پیازی (Onion Routing)
برای دستیابی به ناشناس بودن، شبکه Tor از تکنیکی به نام مسیریابی پیازی استفاده می‌کند. مسیریابی پیازی فرآیندی است که در آن چندین لایه رمزگذاری روی ترافیک اینترنت کاربر اعمال می‌شود. هر رله در مدار یک‌لایه رمزگذاری را حذف می‌کند و جهش بعدی را در مدار آشکار می‌کند. رله نهایی در مدار، ترافیک کاربر را رمزگشایی کرده و به مقصد ارسال می‌کند. این تکنیک ردیابی ترافیک کاربر به مبدأ آن را برای هرکسی بسیار دشوار می‌کند.
5. مسیرهای تصادفی (Random Paths)
برای افزایش بیشتر ناشناس بودن، شبکه Tor از مسیرهای تصادفی از طریق رله‌ها استفاده می‌کند. هنگامی‌که یک کاربر به شبکه متصل می‌شود، مشتری یک مسیر تصادفی را از طریق رله‌ها انتخاب می‌کند که پیش‌بینی مسیر کاربر از طریق شبکه را برای هرکسی دشوار می‌کند.
6. ترافیک ساختگی (Dummy Traffic)
درنهایت، شبکه Tor از ترافیک ساختگی استفاده می‌کند تا شناسایی ترافیک واقعی کاربر را برای هرکسی دشوار کند. هنگامی‌که یک کاربر به شبکه متصل می‌شود، مشتری Tor ترافیک ساختگی ایجاد می‌کند که با ترافیک واقعی کاربر مخلوط می‌شود. این امر شناسایی ترافیک واقعی کاربر و پیوند آن را با هویت خود برای هرکسی دشوار می‌کند.
درنتیجه، شبکه Tor یک ابزار قدرتمند برای دستیابی به ناشناس بودن آنلاین است. استفاده از مسیریابی پیازی و سایر تکنیک‌ها، ردیابی ترافیک اینترنت کاربر به مبدأ آن را برای هرکسی بسیار دشوار می‌کند. درحالی‌که این شبکه کامل نیست و هنوز هم خطراتی در ارتباط با استفاده از آن وجود دارد، این‌یک ابزار ارزشمند برای کسانی است که باید از حریم خصوصی خود به‌صورت آنلاین محافظت کنند.
