هیچ چیز قشنگ تر از صدای نوستالژیک تایپ کردن روی کیبوردهای قدیمی نیست. هیچ چیز شیرین تر از نوشتن با احساس رهایی کامل نیست. امان از وقتی که بایدها شروع می شوند و نویسنده مبتلا به خودسانسوری می شود. البته این مسائل برای نویسندگان پرمخاطب شبکه های اجتماعی بیش تر اتفاق می افتد تا برای یک نویسنده ی گم نام تازه کار که تازه در دامنه ای کم مخاطب شروع به نوشتن کرده است.
بارها گفته اند و شنیده ایم که برای داشتن قلمی خوب باید مغز را با متن های خوب تغذیه کرد. با آثار نویسندگان بزرگ و قلم های پرتجربه. باید به این کودک نوپا غذای با کیفیت خوراند تا نتیجه ی مطلوب را گرفت و رشد کرد.
زمانی که وبلاگ می نوشتم، روز به روز رشد کردم. قلمم را عده ای دوست می داشتند و همین برایم دلگرمی بزرگی بود. زمانی متوجه شدم که نوشتن کار هرکسی نیست و همه نمی توانند افکار و عقاید خود را به صورت نوشته درآورند. نویسندگی هم هنر است.
من هنوز هم تایپ کردن با کیبورد را دوست دارم و لذت آن با تاچ پدهای موبایل و کیبوردهای جدید لپ تاپ ها که صدای دلنشین تق تق دکمه ها را ندارند، عوض نمی کنم.
