تا حالا فکر کردین به این موضوع که روزانه چقدر مطالب ریز و درشت و بدرد بخور تو سرتاسر اینترنت میبینیم و اگه از تایتلش خوشمون اومد دیگه کامل نگاهش نمیکنیم و سیو میکنیم تا شاید روزی بریم و مطالعشون کنیم ! اره اینجاست که افتادیم تو این تله ی تنبلی جوری که مغز خودشو گول میزنه که مطلب مورد نظر خونده شده و ما دیگه هیچوت نمیریم سراغ اون مطلب و نگاهش نمیکنیم!
بعد چند وقت شما می مونیدو دنیایی از اطلاعات و پست های مختلف ذخیره شده که انتهایی نداره و هرچی اسکرول میکنی تموم نمیشه ! انقدر زیاده که بازم حوصله نمیکنی همشو بخونی !
بله من خودم هم تو این تله افتادم، یوتوب ، مدیوم ، توییتر، یا همینجا تو ویرگول پر از اطلاعاتیه که ذخیره کردم تا شاید روزی نگاهی بهشون بیندازم ... :)
شاید انگیزه من برای ذخیره مطالب برای بعدا خوندن، جلوگیری از اتلاف وقت برای مطالعه در طول روز کاریه! تنها مشکل این بود که بعد از کار، به سختی میتونستم به متن های روی صفحه نگاه کنم، به همین دلیل مطالب به انباشته شدن ادامه دادند... در واقع، در حین نوشتن این پست، پنج تا مقاله دیگه رو به لیست خوندن خودم اضافه کردم. چرا به ذخیره مطالب ادامه می دم! در حالی که میدونم احتمالاً نمی تونم اونهارو بخونم؟ یعنی من تمایل بیشتری به احتکار مقالات داشتم که در زندگی دیجیتالی من ظاهر میشن؟ مدام به خودم می گفتم که باید همه چیز رو کنترل کنم! خوندن آن مقالات نه تنها من را غنی و سرگرم می کند، بلکه به من کمک می کند تا درهم ریختگی دیجیتال خود را پاک کنم و به لیست [ بعدا میخوانم ] صفر برسم.
بنظر شما «لیست [ بعدا میخوانم ] صفر» یک افسانه هستش؟ گفتنش سخته نه ؟! امیدوارم بتونیم بهش برسیم و مطلب جالبی که دیدیم رو سعی کنیم تا آخر مطالعه کنیم تا پاش به لیست مخوف [ بعدا میخوانم ] نرسه !
