در پاییز سال 98 نخستین نشانه های یک ویروس سوسیالیست بر پیکر جامعه کمونیستی چین خود نمایی کرد و خیلی زود این ویروس به یک اپیدمی فراگیر در سطح جهان بدل گشت که هم اکنون نیز که در حال نگارش این چند سطر هستم جهان هنوز از یوغ آن رهایی نیافته است. به راستی که ممکن است با ابداع یک اپیدمی چینی مواجهه باشیم که البته این نظریه در ایران همیشه قدغن است و چین کشور دوست و برادر تلقی می گردد اما به هر روی چه این ویروس یک ابداع باشد یا یک اختراع سبب به چالش کشیدن خیلی از علوم عملی و نظری شده است .
در واکنش به این بیماری ، اندیشمندان و دانشمندان علوم گوناگون دست به نظریه پرذاری و نقد و عملگرایی زدند اما جامعه متخصصان علوم شهری ایران مثل همیشه در سکوت خود باقی ماندند و جز صحبت راجع به گفتمان های تایرخ مصرف گذشته در این مورد نتوانستند هیچ گام مفیدی بردارند.
همیشه برای من به عنوان یک شهرساز این پرسش مطرح بوده است که چرا پزشکی یا روانشناسی این همه بین مردم رواج دارد و از فضای مجازی گرفته تا مجالس عادی راجع به آنها بحث می گردد اما راجع به شهرسازی هیچ کس سخن نمی گوید.
البته توانستم پاسخم را بگیرم.
جامعه علوم شهری ایران متشکل از جغرافیدانان شهرسازان و معماران در اغما و کما فرو رفته اند و دریغ از اندکی تحرک.
واقعا چرا در حالی که تمام علوم دست به قلم شدند در ایران شهرسازان سکوت کرده اند.
