ما در طول عمر خود مهارت ها و خصوصیات و معنویات گوناگونی کسب میکنیم. کسب علم و فن و ثواب و محبت و این گونه موارد. اما آیا همه آن چیزی که کسب میکنیم را همواره با خود داریم؟ یا بهتر باشد به این بیاندیشیم که آیا آن قدر ارزش دارد که مدتی طولانی و شاید تا آخر عمر داشته باشیمش؟ و اگر نه، پس چرا بی ارزش را کسب کنیم و سپس به کناری بیاندازیم؟
پس ما در زیست خود قبل از رفتن سراغ هرچیزی دو سؤال از خود داریم؛ آیا ارزشش را دارد؟ و اگر دارد، چگونه با خود داشته باشمش؟ باید اعتراف کنم که سؤالات سختی است. برای عملِ ایده آل به دو پرسش یادشده احتمال زیاد بسیاری از کارها را کنار بگذاریم و به خود آییم و ببینیم با این شرایط چیزی برایمان نمانده. پس نه تنها برای وقت و انرژی و خودمان ارزش بالایی قائل باشیم و بها بدهیم، که باید برایشان برنامه داشته باشیم تا بهترین بهره را برده و مبادا فرصت ها را از دست بدهیم.
گذشته را نمیدانم اما امروزه دور و برمان پر است از دزد فرصت. از شبکه های اجتماعی گرفته تا سریالهای احمقانه صدا و سیما و حتی برخی کلاس های بی ثمر اما اجباری. این ما هستیم که باید در کارهایمان بازنگری کنیم و مدام از خود بپرسیم آیا ارزشش را دارد؟ آیا از فرصتم به خوبی استفاده میکنم؟ آیا دوران قرنطینه را دریافتم؟ با ماه رمضان چه کردم؟ امروزم چه طور گذشت؟ و بسیاری پرسش های از این دست...
