به یاد دارم یکی از دوستان یه وقتی در مورد آموزش مطالعه کرده بود و نقل می کرد که آموزش سه سطح دارد. یک سطح که همان موضوعات مدرسه و دانشگاه و موارد مشابه است، سطح دیگر را درست به خاطر ندارم و سطح سوم و بسیار با اهمیت را آموزش ضمن خدمت می دانست.
هدفم از بیان این موضوع این است که دیروز با یک شرایطی مواجه شدم که به نظرم بسیار بسیار به همان بخش اول آموزش بر می گردد. متاسفانه به هر دلیلی، در مدارس ما آموزش زندگی بسیار بسیار نادیده انگاشته شده است و همه چیز خلاصه شده به دین و عدد و رقم. صحبت سر اینکه چه آموزش می دهند نیست، صحبت سر این است که چه آموزش نمی دهند.
این ها را به این دلیل گفتم، چرا که بچه های ما قادر به حل مسائل ساده خود نیستند و به نظرم ساده تر از این نداریم که در مدارس به بچه ها بیاموزیم که چگونه مسائل خود را حل کنند.
همین آموزش ندادن ها، خودش را در کسب و کار و بزرگسالی نشان می دهد و افراد یک تیم قدرت حل تعارضات بین خود را ندارند و عموما فکر می کنند که همیشه حق با خودشان است و به دلیل همین نقیصه، شرایط تیم و کسب و کار را بحرانی می کنند.
در اینجا نقش آموزش ضمن خدمت پر رنگ می شود که دیده ها و شنیده های من حاکی از این است که این بخش مهم نیز در سطح بسیار نازل اجرا می شود و عمدتا یک موضوع بی فایده تلقی می شود و نتیجه این تفکر می شود دوره های آموزشی سوری و خالی از محتوا و بدون هدف که در سازمان های بزرگ برگزار می شود و یا اینکه در سازمان های کوچک آن را فانتزی تلقی کرده و آن را یک موضوع شخصی در نظر می گیرند.
به قول دوست خوبم رضا یزدان پناه، ما در کشور دچار فاجعه خدمات هستیم. حالا من می خواهم به آن یک چیزی بیفزایم و بگویم ما در کشور دچار فاجعه آموزش هستیم.
پیشنهاد می کنم افراد خود به دنبال آموزش های مناسب باشند و آنچه که به عنوان آموزش های رسمی وجود دارد را خیلی جدی نگیرند و با استفاده از منابع با ارزش و معتبر، دانش خود را در موضوعات انسانی و سازمانی افزایش بدهند.
