نوشتن برای من کار راحتی نیست. هر از چند گاهی فرصت دست می دهد و خلوتی شکل میگیرد یا در اثر اتفاقی از روزمرگی خارج شده و به گذشته و آینده نگاه میکنم جایگاه خود را میکاوم، از روابط تکراری اعمال تکراری دویدن های تکراری دست برمیدارم و لحظه ای اندک با خود میاندیشم که با چه کیفیتی هستم و کجا هستم و چرا هستم. مرور میکنم انتخاب هایم را و مسیر را و به بیهودگی یا معنای آنها فکر میکنم. اندک چیزی نصیبم میشود که خروجیش همینی است که در قالب کلمات اینجا نوشته میشود. این کلمات البته اگر توان بیان آنچه در من رخ میدهد را داشته باشد و نماینده صحیحی باشد.
دیروز از این اتفاقات افتاد و نشسته بودم فکر میکردم به آدمهایی که میبینم و مسائلی که برای آنها مهم است و در نتیجه ارتباط با آنها برای من هم مهم میشوند. چند خطی را نوشتم که در قالب عکس زیر میتوانید ببینید.
عنوان عکس هم خوب است: یک روز بهاری دیگر، دوم بهمن ماه است!!
پس از پایان امتحان که نقد های جدی هم به شیوه تدریس در دوره دکتری و هم به گرفتن امتحان وارد بود عکس دورهمی گرفتیم. دوستان استوری کردند در اینستا، من ترجیح دادم اینجا بنویسم و بگذارم. فضای اینستا و گفتمانی را که به مخاطب تحمیل میکند نمی پسندم.
باقی بقایتان، در این عصر حکومت حاکمان مار بدوش!
