در کنوانسیون ملی دموکرات ها در شیکاگو در سال 1968، معترضان ضد جنگ با افسران پلیس - که رفتار بی‌رحمانه و غیرانسانی‌اشان در برخورد با معترضین بعدها توسط کمیسیون فدرال تحت عنوان شورش پلیس توصیف شد – درگیر شدند و تمام توجهات را به کمیسیون جلب کردند.
تظاهرکنندگان جوانی که با دیدن تظاهرات مستمر و موثر در جریان جنبش حقوق مدنی و عزاداری ملی پس از ترور رئیس جمهور جان اف کندی ، سناتور رابرت اف کندی و دکتر کشیش مارتین لوتر کینگ جونیور در کمتر از یکسال به بلوغ رسیده بودند.کینگ پیش از آن مخالفت خود با جنگ را ابراز کرده بود و بدون آنکه بخواهد به((جبهه ویتنام شمالی یا جبهه آزادی بخش برتری بدهد(طرف یکی را بگیرد))،میخواست به این باور خود تاکید کند که((آمریکا تا زمانی که مردانش را ، استعدادها ، سرمایه ها و پول هایش را در ماجراجویی هایی همچون ویتنام خرج میکند که مانند یک لوله مکش شیطانی است، هرگز پول و انرژی لازم برای بهبود وضعیت فقرا و بازگرداندن زندگی به آنها را سرمایه گذاری نخواهد کرد)).او گفت"مجبور است که در همچین وضعیتی جنگ را دشمن فقرا ببیند و با آن مقابله کند.
این نسلی بود که برای اعتراض آماده شده بود، با اعتقادی اخلاقی که پایه و اساس خشم‌اشان در مورد جنگ ویتنام – که اولین جنگی بود که به صورت تلویزیونی درباره آن گزارش تهیه و پخش میشد و آمریکایی ها میتوانستند وحشت و ترس یک جنگ واقعی را همزمان با وقوع آن ببینند و حس کنند – و طرحی که حدود دو میلیون آمریکایی را در آن دوران سربازگیری کرد.اعتراضات اولیه بیشتر در محوطه های دانشگاهی شروع شد و رشد کرد.
البته ترم ها تمام میشوند و دانشجویان برای تعطیلات تابستانی به خانه میروند.اما مخالفت و اعتراض آن ها با جنگ به سال تحصیلی ختم نشد.در ماه های منتهی به کنوانسیون دموکرات 68 که در ماه اوت برگزار میشد، سازمان‌دهندگان تظاهرات بزرگی را برنامه ریزی کردند که بدون توجه به مجاز بودن آن برگزار میشد و دانشجویان را از سراسر کشور جمع میکرد.قبل از برگزاری کنوانسیون رنی دیویس که از سازمان‌دهندگان تظاهرات بود به نیویورک تایمز گفت:((هیچ رد یا انکار مجوزی نمیتواند ده ها هزار نفری که به شیکاگو می‌آیند را از ابراز عقیده خود در مورد این مسئله بازدارد))
همه اینها دوباره دارد اتفاق میافتد((پخش میشوند)).جوانان، جنگ اسرائیل و حماس(فلسطین) را در شبکه های اجتماعی دنبال میکنند و بسیاری از آنچه می‌بینند وحشت میکنند و میترسند.آنها نیز همچون گذشتگان‌اشان با جنبش های اعتراضی بزرگ شدند – اشغال وال استریت، زندگی سیاه‌پوستان مهم است،وقایع پارکلند، فلوریدا، کمپین کنترل اسلحه – به عنوان پیش زمینه ذهنی آنها و تجربیاتی که داشتند.این در حالی است که پیش 1000 کشیش سیاه پوست از رئیس جمهور بایدن خواستند تا برای آتش بس در غزه فشار بیاورد و ما شاهد گسترش اعتراضات ضد جنگ در پردیس های دانشگاهی هستیم!
همچون سال 68 ترم ها به زودی تمام میشوند و دانشجویان به تعطیلات تابستانی میروند.این به آنها اجازه میدهد تا وقت و تمرکز بیشتری روی اقدامات آتی مرتبط با کنوانسیون دموکرات ها در ماه اوت بگذارند.
گروه های ضدجنگ از هم اکنون در حال برنامه ریزی یک تظاهرات بزرگ در این کنوانسیون هستند.حاتم ابودایه از شبکه جامعه فلسطینی ایالات متحده اخیرا به شیکاگوتریبون گفت:((با مجوز یا بدون مجوز راهپیمایی خواهیم کرد.این دی.اد.سی(کنوانسیون ملی دموکرات ها) مهمترین آنها از سال 1968 خواهد بود.همچنین زمانی که در شیکاگو معترضان جنگ ویتنام و جنبش آزادی بخش سیاهان تظاهرات گسترده را سازماندهی کردند که با خشونت سرکوب شد.
شما همچنین میتوانید حمایت قابل توجهی برای هدف آنها (حمایت از غزه و آتش بس) ببینید.اگرچه نظرسنجی جوانان هاروارد در بهار 2024 نشان داد که جوانان 18 تا 29 ساله مسائلی همچون مهاجرت و تورم را مهمتر از درگیری اسرائیل و فلسطین میدانند.همچنین این نظرسنجی نشان داد که جوانان آمریکایی از آتش بس دائمی در غزه با ضریب درصد 5 بر 1 حمایت میکنند و براساس نظرسنجی دانشگاه کوئینیپیاک که روز چهارشنبه منتشر شد، 53 درصد از دموکرات ها مخالف ارسال کمک های نظامی بیشتر به اسرائیل برای اقدامات نظامی‌اش در جنگ با حماس(فلسطین) هستند.
به نظر میرسد در مبارزات انتخاباتی بایدن این ذهنیت وجود دارد که میتوانند به سادگی منتظر معترضین بمانند(به عبارت دیگر نگرانی در خصوص تحرکات معترضین وجود ندارد و لطمه ای به وجهه تبلیغاتی و انتخاباتی بایدن نخواهد زد)، (زیرا) در نهایت احساسات محو خواهند شد و رای دهندگان دموکرات زمانی که روز به روز به انتخابات ریاست جمهوری نزدیک تر میشوند و التهابات سیاسی و رقابت انتخاباتی میان بایدن و ترامپ افزایش میابد و شدیدتر میشود در نهایت در صف رای‌گیری حاضر خواهند شد.
این یک بی‌پروایی و یک قمار عاری از مسئولیت‌پذیری است!معترضان و بسیاری از رای دهندگان از چیزی فراتر از یک موضوع عادی در حوزه سیاست خارجی ناراحت هستند.بسیاری بر این باورند که شاهد یک نسل کشی هستند که توسط رئیس جمهور و رای دهندگانش مورد حمایت قرار گرفته است.آنها بر این باور هستند که خودشان شخصا در جنگی که تعداد کشته هایشان بی هیچ حد و حدودی که بشود پایانی برایش متصور بود هر لحظه افزایش میابد، دخیل هستند.این برای آنها یک مسئله اخلاقی است و موضع آنها به راحتی تغییر نخواهد کرد.
دیدن پیکر بی‌جان کودکی که پایش را از دست داده(منظور نویسنده از کلمه limp کمی نامشخص است) در آغوش مادرش کار آسانی نیست.دیدن افراد گرسنه ای که زیر آتش در تلاش برای پناه گرفتن تقلا میکنند آسان نیست.دیدن حمله و انهدام کاروانی از کامیون های حامل مواد غذایی و کشته شدن چندین امدادگر، دیدن خرابی ها و ویرانی های منازل مسکونی کار آسانی نیست.مردم همه این ها را در تلویزیون و تلفن های خود دیده‌اند.( منظور از unsee اصطلاح عامیانه‌ای است به این معنی که ای کاش چیزی را ندیده بودید یا آرزو می کنید چیزی را که دیده اید فراموش کنید.)
در 7 اکتبر، حدود 1200 نفر در اسرائیل کشته شدند و حدود 240 نفر در حملات حماس گروگان گرفته شدند.به گفته مقامات محلی در این مرحله از جنگ بیش از 34 هزار فلسطینی در منطقه ای با جمعیت دو میلیون نفر کشته و بیش از 77 هزار نفر زخمی شدند.اعداد سرسام آور هستند و سختی و بیچارگی و رنجی که فلسطینیان متحمل شدند غیرقابل تحمل است و جوانان امسال در شیکاگو این موضوع را روشن خواهند کرد.
پایان"
لینک انگلیسی مقاله"https://www.nytimes.com/2024/04/24/opinion/chicago-dnc-antiwar-protests.html"
