فیلم دادگاه شیکاگو 7 اثری است که نتوانسته انتظارات را برآورده کند و لحظات اوج، فرود، یا تعلیق هیجان‌انگیزی ارائه دهد. در یک کلام، فیلمی «بی‌هیجان» و «بی‌آزار» است. این اثر که روایتی از واقعه‌ای در دهه 60 آمریکا ارائه می‌دهد، در تعامل با مخاطب با مشکلات جدی مواجه است. فیلم از همان ابتدا در هویت‌یابی خود ناکام می‌ماند و بین دو ژانر درام و بیوگرافی سرگردان است.
مشکلات روایت با تدوین ضعیف و ترتیب نامعمول سکانس‌ها تشدید می‌شود، تا جایی که این بی‌نظمی باعث سردرگمی و خستگی مخاطب می‌گردد. به این موارد باید دیالوگ‌هایی را اضافه کرد که به دلیل استفاده افراطی از استعاره‌ها و اصطلاحات ناملموس، تمرکز مخاطب را بر داستان مختل کرده و ذهن او را بیهوده درگیر می‌سازد.
فیلم‌ها مجموعه‌ای از سکانس‌هایی هستند که باید با ظرافت در کنار هم قرار گیرند تا داستانی منسجم بسازند. متأسفانه، این ظرافت در فیلم شیکاگو 7 به چشم نمی‌خورد. تدوین ناهماهنگ، کات‌های نامتناسب، و فلش‌بک‌های ناموزون باعث می‌شوند فیلم مانند یک مجسمه شکسته به نظر برسد که به‌صورت ناشیانه‌ای سرهم شده است: شبیه نسخه اصلی خود، اما بدون زیبایی و ظرافت.
بااین‌حال، برخی دیالوگ‌ها طنز زیرکانه و مفاهیم جالبی دارند و گاهی مخاطب را به فکر فرو می‌برند. به‌طور مثال، دیالوگ ابی هافمن "تا حالا به خاطر افکارم محاکمه نشده بودم" یکی از بهترین لحظات فیلم است.
در داستان‌پردازی و شخصیت‌پردازی نیز ضعف‌های اساسی دیده می‌شود. تدوین و کارگردانی نامناسب تا حد زیادی به این جنبه‌ها ضربه زده‌اند. بازیگران توانمند فیلم تا حدی توانسته‌اند این کمبودها را جبران کنند، اما همچنان امکان برقراری ارتباط عاطفی عمیق با شخصیت‌ها وجود ندارد. معرفی 7 شخصیت اصلی در یک فیلم دو ساعته چالش بزرگی است که فیلم نتوانسته آن را مدیریت کند. شاید اگر داستان به‌صورت یک سریال 5 یا 6 قسمتی روایت می‌شد، فرصت بیشتری برای شناخت شخصیت‌ها فراهم می‌گشت.
فیلم تلاش می‌کند تا این 7 لیدر تظاهرات ضد جنگ شیکاگو را به‌عنوان قربانیان یک محاکمه سیاسی نشان دهد، اما این تلاش قانع‌کننده نیست. روایت داستان چنان مبهم است که مخاطب نمی‌تواند به نتیجه قطعی درباره مظلومیت این افراد برسد یا نسبت به ظلم اعمال‌شده بر آنها احساس انزجار کند. ارتباط علت و معلولی در روایت مخدوش است و وقایع به‌درستی برای مخاطب توضیح داده نمی‌شوند.
اما شاید اگر قرار باشد حس کنیم دولت به نحوی دنبال سرکوب با سواستفاده تبصره‌ای از قانون است، میتوان آن را یکی از موفقیت‌های فیلم در روایت خود دانست که نه به خوبی اما دست و پا شکسته با استفاده از توان عرف کلیشه‌های سینمایی بی‌هیچ نکته مثبت اضافه‌ای از قدرت درام برای انتقال این مفهوم استفاده کند و این برای یک فیلم قرن 21اُمی یک ضعف است نه قوت!
به طور کلی اگر بخوایم بگیم فیلم از لحاظ داستان و روایت متوسط رو به پایین و از لحاظ فنی خصوصا در تدوین ضعیف است.
نمره:4.5/10
