ایدئولوژی مارکسیسم که بر ساخت جامعه ای بدون طبقه به صورت مطلق و اجرای عدالت متمرکز است ، بیشتر عاملی است جهت احراز صلاحیت و اثبات مزیت های سرمایه داری.یعنی اصولا تولد ایدئولوژی مارکسیسم و کمونیسم به دنبال آن ، یک روی ناخوش ایدئولوژی های اینچنینی است و قرار بود با اعمال آن مردم به خوبی های رژیم های سرمایه داری پی ببرند و وقتی به آن دچار شدند دیگر علیه بی عدالتی هایش ، از بین رفتن توانایی های بالقوه دولت در یاری رساندن به آنها و از بین رفتن فرصت های برابر برای پیشرفت و محقق ساختن رویاها ، طغیان نکنند و بدانند اگر قرار باشد اینچنین کنند ، جامعه عدالت زده و عقب مانده کمونیست ها را برای خود و آینده فرزندانشان رقم میزنند.این یقینا همان حیله حامیان رژیم های سرمایه داری در جهانی که مردم به دلیل بی عدالتی ها فزاینده از آن خسته شدند به شمار میاید و بدین وسیله وجود این نوع رژیم بر جامعه خود را توجیه میکنند.توطئه یهود در ایجاد این اندیشه های چپی و رادیکال ، عینا همان فریب مردمی است که قرار بود برای عدالت ، یقه دولت های خود را بگیرند و سرمایه داران حامی دولت های پشتیبان خودشان ، آن مدینه فاضله مورد نظر مردمان عدالت طلب را در 70 سال خفقان انگیز رژیم های کمونیستی به چشمانشان نمایاندند و خیلی ساده گفتند ، اگر دنبال عدالت و برابری میگردید به شرق و دولت های عدالت طلب و برابری خواه نگاه کنید که در آنجا نه از آزادی خبری هست نه از پیشرفت نه از فرصت های برابر و نه از پاداش متناسب با میزان کار.افراط در برابری و عدالت ، اعمال رفتار های پلیسی دولت و پلیس مخفی ، جاسوسی ، قتل و عام و کشتار مخالفین سیاسی ، خفقان سیاسی و اقتصاد اشتراکی ناکارآمد و تمام این مولفه ها که از پایه های رژیم های کمونیستی هستند ، به جای آنکه عاملی جهت بهبود وضعیت به شمار آیند ، تبدیل به عاملی جهت نابودی انگیزه مردمان عدالت طلب و برابری خواه برای کنترل دولت های خودشان شد و وضعیت به گونه ای رقم خورد که این افراد(عدالتخواهان) حتی از نظر مردم کشورهایشان خطرناک جلوه کنند زیرا آغاز مسیر را منتهی به باتلاق کمونیسم میدانستند و این همان بد معنی کردن عدالت و عدالت طلبی بود که اذهان جهانیان را به جای آنکه متوجه مزیت هایش در احقاق حق و حقوقشان کند ، متوجه فلاکت و بیچارگی و عقب ماندگی و ناامنی و اسارت انسانیت کرد.در دنیای امروز کسی که حرف از عدالت و عدالت طلبی بزند به او انگ کمونیستی میزنند و به این شیوه مردمی که خودشان به همین خاطر در رنج و سختی هستند را از این مفهوم سراسر ارزشمند منزجر میکنند.آری ، کمونیسم سلاحی در دست سرمایه داران شد که به وسیله آن جایگاه خود را محکم ساختند و مردمی که تا پیش از آن عصبانی و خشمگین بودند را تبدیل به برده های رام و مطیع ساخت که مبادا به فکرشان خطور کند که علیه این دولت های سرمایه دار به پا خیزند و بخواهند به دنبال عدالت گستری ، زمینه تسلط بر تمام ابعاد زندگی اشان را برای عده ای شعارزاده فراهم آورند و اینچنین بقای سرمایه داری تضمین شدند.سرمایه داری برای بقای خود نیاز به جنگی همیشگی دارد ، جنگی با یک مفهوم متضاد که به طور ناخوشایندی ، سرانجام عواقب دلخراش کنار رفتن سرمایه داری را به رخ مردم مردد و شکاک میکشاند و اینگونه مانع از شکستن شیشه ظریف عمرش میشود.این مفهوم متضاد را خود سرمایه داری میسازد و خودش به او بال و پر میدهد ، خودش به او میدان میدهد و خودش او را تغذیه میکند و ممکن نیست ، تضادی علیه سرمایه داری در دنیا شکل بگیرد و سرانجامش ، سست شدن پایه های بنیادین سرمایه داری شود مگر آنکه آن تضاد ، منبعی مستقل و یارای مقابله با قوای رسانه ای سرمایه دار ها را داشته باشد.در یک کلمه مارکسیسم و کمونیسم ، یک توطئه عظیم برای بقای رژیم سرمایه داری در جهان بود و همانا هر علتی ، معلولی دارد و هر علتی بر معلول خویش ، احاطه کامل دارد...
