نسل‌های آینده از ما نخواهند پرسید که عضو کدام حزب و دستک بودیم، آنها از ما خواهند پرسید وقتی نُه میلیون گرسنه‌ی مطلق درکشورمان بود شما چکار می‌کردید؟
نسل‌های آینده از ما نخواهند پرسید که ازکدام قوم و قبیله بودیم، آنها از ما خواهند پرسید وقتی با این همه ثروت درکشور سی و هشت میلیون نفر فقیر و حاشیه‌نشین بودند شما چکار می‌کردید؟
نسل‌های آینده ازما نخواهند پرسید چه دین و مذهبی داشتید، آنها از ما خواهند پرسید وقتی اعراب بیابانها را به تمدن تبدیل می‌کردند و کوخ‌ها را به کاخ شما چکار می‌کردید؟
نسل‌های آینده از ما نخواهند پرسید مشروطه‌طلب بودیم یا سلطنت‌طلب یا جمهوری‌خواه، آنها از ما خواهند پرسید وقتی دربرابر چشمان شما میلیاردها دلار پول مردم اختلاس و حیف و میل می‌شد شما کجا بودید؟
آنها از ما خواهند پرسید؛
وقتی میلیون‌ها جوان ایرانی از بیکاری و بی‌اعتناییِ فرمانروایان دچار افسردگی بودند و زانوی غم بغل می‌کردند شما کجا بودید؟
وقتی سالانه صدوپنجاه هزار از باهوش‌ترین فرزندانِ این خاک جلای وطن می‌کردند شما کجا بودید؟
وقتی جنگل‌ها دچار حریق، رودخانه‌ها دچار خشکی و خاک ایران در مقیاسی وسیع فرسایش می‌یافت شما کجا بودید؟
وقتی در غیاب انتخابات آزاد و دموکراتیک، مجلسی فرمایشی تشکیل می‌شد و سرنوشت خود را برای سال‌ها تحویل کوته‌بین‌ترین آدم‌ها می‌دادید دقیقاً کجا بودید؟
وقتی در طی یک دهه از ثروت کشورتان هفتاددرصد کاسته شد و میلیون‌ها تن به زیر خط فقر غلتیدند کجا بودید؟
وقتی همسایه‌اتان گرسنه، جوانان‌تان ناامید، پیران‌تان مغموم، زنان‌تان تحقیرشده، وجدان‌ها خواب، زبان‌ها بسته و گوش‌ها دراز بودند دقیقاً کجا بودید؟
آنها خواهند پرسید
