مریم غفران فرید، عضو پرتلاش فدراسیون تکواندو جمهوری اسلامی ایران از استان سیستان و بلوچستان، فعالیت حرفهای خود در رشته تکواندو را در نقطه عطفی از زندگیاش، یعنی در پایان سال ۱۴۰۱ و همزمان با آغاز سال ۱۴۰۲، آغاز کرد. این آغاز، برای او صرفاً شروعی ورزشی نبود؛ بلکه گامی محکم و آگاهانه در مسیر خودشناسی، خودسازی و تحقق رؤیاهای دیرینهاش بود.
از همان ابتدای راه، مریم با ایمان و انگیزهای عمیق قدم برداشت. او همواره بر این باور بوده است که شکست، نه پایانی تلخ بلکه پلی مطمئن برای رسیدن به پیروزی است. او شکست را فرصتی میداند برای بازنگری، یادگیری و رشد، نه دلیلی برای ناامیدی یا توقف. در مسیر پر فراز و نشیب ورزش قهرمانی، مریم آموخته است که هر مانع، در دل خود درسی نهفته دارد و هیچ شرایطی، حتی سختترینها، نباید مانع تداوم حرکت و تلاش شود.
هدف او از انتخاب تکواندو فراتر از مدال و مقام است. تکواندو برای مریم، میدانی است برای ساختن انسانی توانمندتر، آگاهتر و شجاعتر از گذشته. به گفته خودش:
"سخت در تلاش هستم تا از من، منی بهتر ساخته شود."
در مسیر ورزشیاش، مریم همواره با خود رقابت کرده است. او معتقد است که بزرگترین چالش انسان نه با دیگران، بلکه با خویشتن است. تمرکز اصلی او، نه بر سبقت گرفتن از رقبا، بلکه بر ارتقای تواناییهای فردی، تسلط بر ذهن و بدن، و رسیدن به نسخهای کاملتر از خود بوده است.
در دنیایی که مقایسهها گاه انسان را از مسیر اصلی منحرف میکنند، مریم نگاهی متفاوت دارد. او میگوید:
"هیچ مقایسهای میان خورشید و ماه وجود ندارد؛ چرا که هرکدام در زمان خود میدرخشند."
برای او، هر انسان مسیر منحصر بهفرد خود را دارد و درخشش واقعی، زمانی اتفاق میافتد که فرد در هماهنگی با ذات خود حرکت کند.
مریم غفران فرید، با روحیهای شکستناپذیر، ارادهای آهنین، و نگاهی ژرف به معنا و هدف، در مسیر رشد و بالندگی گام برمیدارد. او نهتنها یک ورزشکار است، بلکه الگویی الهامبخش برای تمام کسانی است که در مسیر تحقق رؤیاهای خود، به جای مقایسه، بر تلاش، تمرکز، و پیشرفت فردی تکیه میکنند.
