در شاهنامه ی فردوسی روایت عجیبی وجود دارد.
داستان از این قرار است که وقتی زال می خواست از سیمرغ خداحافظی کند و او را ترک کند سیمرغ سه پَر از پَرهای خود را به زال می دهد و به او می گوید : "هر وقت در تنگنا و تیره روزی قرار گرفتی پرها را به آتش بکش تا من ظاهر شوم و به یاری ات بشتابم"
سالها می گذرد رودابه همسرِ زال رستم را آبستن می شود و ناتوان از وضع حمل در بستر مرگ می افتد ، زال هراسان اولین پر سیمرغ را به آتش می کشد. سیمرغ به یاری همسر و فرزندش می آید و از مرگ می رهاندشان. زال در اواخر عمر و قبل از مرگش دو پر دیگر را به رستم می دهد تا در تنگنا آنها را به آتش بکشد.
سالها می گذرد و رستم در جنگ با پهلوانی به نام اسفندیار دچار زخم های فراوان می شود و مستاصل از شکست او ، رستم پر دوم را به آتش می کشد.سیمرغ آشکار می گردد رستم را درمان می کند و راز شکست اسفندیار را بر ملا می نماید رستم پیروز می شود.
اما راز سر به مُهری که فردوسی قرنهاست آن را پنهان کرده اینجاست. فردوسی تکلیف پر سوم را مشخص نکرده است.
در هیچ جای شاه نامه نشان وخبری از پر سوم نیست.سرنوشت پر سوم در پرده ی معماست. حتی هنگامی که رستم در هفت خوان در نبرد دیو سیاه و سپید گرفتار می گردد و یا در رزم اول از سهراب شکست می خورد پر سوم را به آتش نمیکشد. یا هنگامی که در چاه شغاد نابرادر به تیرهای زهر گون گرفتار می آید، کشته می شود ولی پر سوم را به آتش نمیکشد.
چه چیز با ارزش تر از جان اش که مرگ را می پذیرد ولی پر سوم را نگاه می دارد؟ چرا؟ رستم پر سوم را به چه کسی سپرده است؟ پر سوم باید به دست چه کسی برسد؟ و در چه زمانی به آتش کشیده شود؟
ادبیات اساطیری ایران شعله گاهِ دیرنده ای از اشارات و کنایه ها و نشانه های ژرف و رازآلود است.اشاراتی که خاستگاه اش همان تجسمِ آمال و آرزوهای ساکنان فلات ایران می باشد.
فردوسی با هوشِ تاریخی و جامعه شناس اش پیش بینی روزهای تیرگون میهنش را نموده بود.او نیک می دانست گردش گردون بر ایرانیان روزهای هم دیسِ حاکمیتِ ضحاک را بازمی آورد:
چو ضحاک شد بر جهان شهریار
برو سالیان انجمن شد هزار
نهان گشت آیین فرزانگان
پراگنده شد نام دیوانگان
هنر خوار شد جادویی ارجمند
نهان راستی آشکارا گزند
ندانست جز کژی آموختن
جز از کشتن و غارت و سوختن
فردوسی در تعبیری عاشقانه و رازآلود صبح امیدِ رهایی بخش از تیره بختی ایرانیان در هر دوره ای از این تاریخ را درصدفی مکتوم قرار داده است.
باور اینکه هنوز راهی بر سعادت مندی ایرانیان وجود دارد. تاریخ گواه این مدعاست.ایران خانه ی سیمرغ است و ما نوادگان رستم و زال ایم .
سومین پر سیمرغ را به آتش خواهیم کشید تا سیمرغ خِرَد و شادی و سعادتمندی از پس این ظلام وحشت و تیره روزی بر فلات ایران لبخند بزند.
آری ما وارثان پر سوم سیمرغ ایم...
*سعید نفری
