روح

سلام.الان که این تکستو مینویسم حال غریبی دارم.قبل از هر چیز بهتون توصیه میکنم حتما انیمیشن روح(soul)رو ببینید.

راستشو بخواهید چند ساله که زندگی برام چندان جذاب نیست؛تقریبا از وقتی که 15/16 ساله بودم تنهایی باعث شد که بیشتر فکر کنم...به خودم،به دنیای اطرافم.

تا جایی که یادم میاد همیشه در حال دویدن بودم؛دویدن دنبال اهدافی که تا به یکی میرسیدم،اون یکی برام چشمک میزد و دست تکان میداد.

اما یه چیز همیشه برام عجیب بوده...وقتی به یکی از اهدافم که شاید مدتها براش تلاش کرده بودم میرسم،به یکباره بی اهمیت میشود!انگار که هیچوقت نبوده.

دکتر ها میگن افسرده ای اما من خیلیا رو دیدم که شبیه من هستن.

امشب که این انیمیشن رو دیدم خیلی تحت تاثیر قرار گرفتم؛مثل تلنگری که از خواب بیدارم کرد...زندگی همین روزهاس!همین روزایی که با بی حوصلگی منتظریم بگذرن تا مثلا عید برسه،تابستون برسه،کرونا بره و...

باید از همین روزا لذت ببریم!زندگی همینه که هست.درسته که باید تلاش کنیم ولی یادمون نره سفر یعنی دیدن و لذت بردن از مسیر...به قول معروف:عشق یعنی نرسیدن!

تو انیمیشن روح، کاراکتر اصلی فیلم وقتی به بزرگترین آرزوش میرسه،میفهمه که قرار نیست اتفاق خارق العاده ای بیفته و بعدش همه چی عادی میشه؛یه دیالوگش هم برام جالب بود که میگفت انگیزه همون هدف نیست...جمله ای قابل تامل!

درواقع هدف اون چیزیه که میخوایم بهش برسیم و برای من نهایتا 2 روز لذتبخش باشه؛ولی انگیزه...اون چیزیه که تمام مدتی که توی مسیر حرکت میکنید، شمارو شاد و سرپا نگه میداره؛باعث میشه حتی تو سختی ها اذیت نشید. و این همون لذت بردن از مسیره!همون شیوه درست زندگی...

هیچکس نمیدونه اون دنیا چطوره...اصلا وجود داره؟اگه وجود داره شاید اونطوری که میگن نباشه...

زندگی کنیم اونطوری که دوست داریم.(نه به قول اون دوستمون که میگفت: حتی به غلط!!!)لذت بردن از زندگی لزوما به معنی اشتباه رفتن مسیر نیست!

و در آخر،بیشتر همو دوست داشته باشیم...

قدر خودمونو بدونیم!