عطش یادگیری
من خودم رو کوچک نمیکنم جلوی کسی کلا. ولی سعی ام اینه که هرکسی که میبینم‌ش،ازش چیز یادبگیرم چه اون آدم خوبی باشه چه بد. چون باور دارم زندگی شخصی هرکسی به خودش مربوطه و کاری ندارم که واسه بقیه ی زندگیش اون طرف چیکار میکنه و اصلا چجور آدمیه. من سعی می‌کنم از بودن آدمها استفاده کنم و تا حدی که میشه ازشون چیز یادبگیرم. عطش یادگیری واسم تا حدیه که حتی مجبور میشم اخلاق بد یا مثلا سیگاری بودن یکی رو تحمل کنم اما بزارم که اون باشه. من معتقدم که نباید لزوما از کسی خوشمون بیاد یا بدمون بیاد فقط مهم اون کاریه که باهاش داریم. هرچند واقعا به این شدت سخت نمی‌گیرم و خب از لحاظ علمی آزمایش کردن که آدما از کسایی که دوسشون دارن بیشتر و بهتر یادمیگیرن. پس اگر جا داشت که از کسی خوشتون بیاد، چیز بدی نیست و واستون مفید هست. ولی خب اخلاق بد یا عصبی بودن یک شخص تا جایی قابل تحمل هستش که طرف مقابلش من یا از نزدیکای من نباشن! چون هرنوع ارتباطی که شکل میگیره یا حتی دوام پیدا میکنه، بر پایه ی احترام متقابل و برابری و عدالت باید باشه(نظر شخصی). اینجاس که هرچقدرم اون شخص منبع علم و سواد باشه واسم مهم نیستش و می‌کشم کنار. چون درسته که هر فردی منحصربه‌فرده اما ۷-۸ میلیاردِ دیگه نمونه‌ش توی دنیا هست و من از لحاظ منطقی لزومی نمیبینم که منت کسی رو بکشم!
نظر شما چیه؟ شما تاحالا منت کسی رو کشیدید که بمونه(حالا به هر دلیلی) ؟
سقوط‌در‌چرخه‌ای‌بی‌پایان (Falling_into_An_infinite_Loop)
