اقتصاد دستوری (اقتصاد متمرکز و برنامه ریزی شده توسط دولت) میتواند مشکلات متعددی برای اقتصاد ایران ایجاد کند، از جمله:
1. **کاهش کارایی اقتصادی**: تصمیمات متمرکز و عدم وجود مکانیسم بازار باعث تخصیص نادرست منابع و کاهش بهروی میشود.
2. **رشد فساد**: تمرکز قدرت اقتصادی در دست دولت و نهادهای مرتبط میتواند فساد اداری و رانتخواری را افزایش دهد.
3. **عدم انعطافپذیری**: اقتصاد دستوری به تغییرات بازار و شرایط جهانی واکنش کندی نشان میدهد و انعطاف لازم برای تطبیق با تحولات را ندارد.
4. **کاهش رقابت**: کنترل دولت بر بخشهای مختلف اقتصاد باعث تضعیف رقابت و نوآوری در بخش خصوصی میشود.
5. **تورم و عدم تعادل اقتصادی**: سیاستهای نادرست قیمتگذاری و یارانه ها میتواند منجر به تورم، کمبود کالاها و ایجاد بازار سیاه شود.
6. **وابستگی به درآمدهای نفتی**: تمرکز بر درآمدهای نفتی و عدم تنوع بخشیدن به اقتصاد، کشور را در برابر نوسانات قیمت نفت آسیبپذیر میکند.
7. **کاهش سرمایهگذاری خارجی**: عدم شفافیت و مداخله زیاد دولت در اقتصاد، اعتماد سرمایه گذاران خارجی را کاهش میدهد.
8. **ضعف بخش خصوصی**: سیاستهای حمایت از بنگاههای دولتی و محدودیتهای بخش خصوصی، رشد این بخش را مختل میکند.
این مشکلات میتوانند رشد اقتصادی پایدار را در ایران با چالشهای جدی مواجه کنند.
