مقاله‌ای‌جامع‌در‌‌‌‌‌مورد‌بیش‌فعالی
(اختلال‌نقص‌توجه یا ADHD)
بیش فعالی یا اختلال نقص توجه که قبلاً به عنوان اختلال کمبود توجه یا ADD شناخته می شد یک اختلال عصبی رفتاری است که با علائم اصلی بی توجهی، حواس پرتی، بیش فعالی و تکانشگری مشخص می شود. تصور می‌شود که بیش‌فعالی،شایع‌ترین اختلال سلامت روان دوران کودکی است که شیوع آن در کودکان بین 5 تا 11 درصد تخمین زده می‌شود. تصور می شود که ADHD در بزرگسالی کمتر شایع است و تقریباً در2 تا 5 درصد بزرگسالان تشخیص داده می شوند.
دربرخی از کودکان و بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی تمرکز بر روی وظایف در مدرسه یا محل کار دشوار است و ممکن است اغلب رویاپردازی کنند. کودکان مبتلا به ADHD ممکن است دچار اختلال، سرکشی یا مشکل در کنار آمدن با والدین، همسالان یا معلمان شوند. کودکانی که به ویژه با بیش فعالی و تکانشگری دست و پنجه نرم می کنند، اغلب دارای چالش های رفتاری هستند که مدیریت آنها برای بزرگسالان دشوار است.
اکثر روانپزشکان و روانشناسان موافق هستند که بیش فعالی واقعی است. این بیماری در خانواده ها وجود دارد (که ریشه های ژنتیکی را نشان می دهد) و شواهد عصبی نشان داده اند که با تغییرات در رشد و تکامل مغز مرتبط است.
چه چیزی موجب بیش فعالی می شود؟
مانند بسیاری دیگر از اختلالات سلامت روان، علل ADHD همچنان در دست بررسی است. ژن ها مانند تأثیرات محیطی از جمله قرار گرفتن در معرض سموم در رحم و تجربیات آسیب زا اولیه نقش کلیدی ایفا می کنند.
ADHD چگونه درمان می شود؟
متخصصان در مورد اینکه آیا درمان بیش فعالی باید اساساً رفتاری باشد (درمان، آموزش توجه، افزایش بازی، ساختار بیشتر) یا دارویی باشد. با چندین مطالعه بزرگ به این نتیجه رسیده اند که ترکیبی از هر دو ممکن است موثرترین باشد.
در حالی که بی قراری قطعاً یکی از جنبه های بیش فعالی است، این وضعیت پیچیده تر از بی قراری فیزیکی است. اگر علاوه بر بی حوصلگی مداوم، احساس شدید حواس پرتی را تجربه کنید که در موقعیت های مختلف ادامه دارد.
# مانی صفرلو # بیش فعالی #گروه_هنری_نبض # تئاتر #ADHD
