اسم قبلی این بزرگراه، بزرگراه «نیایش» بود.
اسم قبلی این بزرگراه، بزرگراه «نیایش
بعد از فوت آقای هاشمی رفسنجانی، اسم بزرگراه نیایش جایش را با نام ایشان عوض کرد و شد بزرگراه «هاشمی رفسنجانی».
به ابعاد سیاسی قضیه کاری ندارم.
به اینکه هنوز نیایش صدایش می زنند هم کاری ندارم.
به اینکه اغلب کارهایمان اینگونه است کار دارم.
امروز صبح در راه مدرسه، در حال تفکر پیرامون موضوع خاصی، تابلوی بزرگراه هاشمی رفسنجانی زد روی شانه ام، چانه ام را گرفت و صورتم را به سمت خود چرخاند.
نگاهش کردم
عمیق تر و عمیق تر
سریع عکس گرفتم تا در موردش بنویسم...
بنویسم
آدمیزاد به محبت زنده است.
باید تا کنارمان هستند از حس خوب مان به خودشان مطلع شوند.
اطرافیان چه میفهمند ما دوستشان داریم.
از کجا بدانند ما چه ویژگی های مثبتی از آنها میشناسیم.
چطور بدانند چقدر به بودنشان وابسته ایم؟ نمیدانند...
این آدمیزاد پررو و قوی همچو طفل تازه متولد شده، ضعیف و آسیب پذیر است.
روحش را مراقبت باید.
?فکر نکنیم اگر نگوییم خودشان از رفتارمان میفهمند.
رفتار ما داروی مکمل است.
زبان داروی اصلی است که قلب را التیام میبخشد، انگیزه را زیاد کرده و به وجود انسان جان و حیات میبخشد.
جهان پر است از دوستت دارمهایی که برای ابد در سینه افراد دفن شده است.
جهان پر است از افراد منتظر و تشنه ای که در حسرت کمی محبت، مسیر زندگیشان تغییر کرده است.
❤دوستت دارم هایمان امانت هاییست که حق نداریم آن را از صاحبانشان دریغ کنیم.❤
