اتفاقات زندگی ما همه و همه یک ویژگی مشترک دارند و اونم این که دارن به ما سیگنال میدن که کجای کار ما میلنگه و کجای کار رو باید اصلاح کنیم.
و تغییر چیزی نیست جز دنبال کردن همین سیگنال ها و رفتار کردن مطابق اونا.
شرایط من هر جوری هست با تمام خوب و بدش تماما برمیگرده به خودم. شاید وقتی ناراحت بشیم حتی تمام جنبه های مثبت و پیش رفت هایی رو هم داریم نادیده بگیریم و زیر سوال ببریم و اون نیمه خالی لیوان رو ببینیم، اما ما لیاقت اینو داریم که اون عملکرد خوب خودمون رو هم ببینیم در عین حال که اون کمی و کاسته ها رو ببینیم.
هم به خاطر اون پیشرفت ها و حرکت های رو به جلو خوش حال باشیم و هم در عین حال از کم کاری ها یا عیب و نقص ها دلگیر و در فکر جبران.
نق زدن یا احساساتی شدن، خودش جزئی از این پروسه تغییر هست اما صرفا مثل جرقه ای برای تغییر نیست و نباید تو این فاز موند و غرق اون شد. بعد از کمی نق زدن و بروز احساسات نارضایتی وقتشه که پاشیم بریم سراغ اصلاح کار و مسیر جدید که باید شروع کنیم و تغییری که ایجاد کنیم.
