موضوعی که امشب راجع بهش میخوام باهاتون صحبت کنم انزوا طلبی یا منزوی شدن هست..به نظرم هم میتونه خوب باشه و فوایدی داشته باشه و هم بد ..البته تو این دوران خوبیاش خیلی بیشتره..طبیعتا آدما باید به دو دسته تقسیم بشن یا اجتماعی باشن یا منزوی اما هستند کسایی که هر دو ویژگی رو با هم دارن البته نسبتش فرق میکنه ..عده ای بیشتر خواهان گردش و تفریح با دوستان و خوش گذرانی دائم هستند عده ای هم گوشه نشینی و تنهایی رو دوست دارن که البته هر دو سلیقه قابل احترام هست..حالا اگر وضعیت این روزا رو در نظر نگیریم از نظر خیلی از مردم انسان ها ذاتا اجتماعی هستند و کسانی رو که تو خلوت خودشون راحتند رو به سخره میگیرند و گاهی دست می ندازند..و اصطلاحا میگن یارو امله ..در صورتی که شاید پیشرفت اون فرد به خاطر ذات انزوا طلبش تو تنها بودنش باشه از کجا معلوم.؟! یکی با تنهاییش راحته و دوس نداره سالی ی بارم با کسی باشه یا بگرده یکی هم دم به دقیقه دلش گردش با رفیقاشو میخواد..در کل خواستم بگم به سلیقه هم و به طور کلی اون حاشیه امنی که طرف تو زندگیش برای خودش ایجاد کرده احترام بزاریم..تا اونم به ما حس متقابلی داشته باشه..?✋شب خوش
