چند روز قبل در جمعی بودم و صحبت از غنای زبان فارسی و شیرینی‌های آن بود. جایتان خالی، همگی محظوظ بودیم. به‌راستی چه زبان شیرین و دل‌نشینی داریم.
صحبتی در آن جمع مطرح شد که بهانه‌ای برای نگارش این مطلب شد. یکی از دوستان با حس وطن‌پرستی قابل‌ستایشی می‌گفت: «اگر یک دانشجوی انگلیسی‌زبان قصد واکاوی زبان مادری خود را داشته باشد باید دنبال استخراج اطلاعات از کتیبه‌های فارسی باستان باشد. انگلیسی واژه‌های پایه‌ای مثل بد Bad ، مادرMother ، پدر Father را از زبان ما دارد.»
گرچه تردیدی در تأثیرگذاری زبان فارسی بر سایر زبان‌های جهان نیست. و این موضوع با رویکرد کاملاً علمی و بدون جهت‌گیری‌های جانب‌دارانه ثابت‌شده است، اما مطلبی هست که باید نسبت به آن آگاه باشیم تا درخت کلام ما به شکوفه آگاهی آراسته شود و از تعصب دور بمانیم.
زبان فارسی و انگلیسی از یک خانواده هستند و به زبان‌های هندواروپایی تعلق دارند. دلیل وجود لغت‌های مشابه مثل مواردی که ذکرشده نیز همین ریشه مشترک دو زبان است و نباید با ورود لغت از زبانی به زبان دیگر اشتباه گرفته شود. لغاتی از این دست بخش مهمی از پژوهش‌های اتیمولوژی را به خود اختصاص می‌دهند. اتیمولوژی علم شناخت ریشه و اصل کلمات است و پیدایش آن‌ها را به لحاظ لفظی و معنایی بررسی می‌کند.
ناگفته نماند که کم نیستند واژه‌هایی که از منبع غنی فارسی به زبان‌های دیگر ازجمله انگلیسی وارد شده‌اند. در کتاب " واژه‌های ایرانی در زبان انگلیسی" نوشته دکتر محمدعلی سجادیه با بیانی شیرین و مستدل به این واژه‌ها پرداخته شده است.
واژه‌های که در ادامه ذکر خواهد شد، از بسیار اندکی و از هزاران یکی است. اگر مانند من علاقمند به این مباحث باشید مطالعه کتاب فوق برایتان لذت‌بخش خواهد بود.
