من همانی ام که هزار بار هم
اگر زمین بخورد،دستان کسی را
برای بلند شدن نمیگیرد،
دست به زانوی خودش میگیرد و بلند می‌شود.
من همانی ام که برای اشک ریختن،
دیوار را به شانه‌ی آدم ها ترجیح می‌دهد
،
همان که خودش،خودش را آرام می‌کند
و خودش تکیه گاه و دلگرمیِ خودش می‌شود.
همانی که عادت کرده قوی باشد،
حتی وقتی تمام پیکرش از ضربه های
مسیر های سخت،
دوستانش(:،
زخمیست...
همانی که می‌خندد حتی وقتی
دلیلی برای خندیدن نیست...
مرسی که متنم رو خوندی رفیق(؛???
Like?=❤
Comment?
