باغ فردوس

.

نزدیک تجریش همیشه یه جایی، شلوغ ترو پر رفت و آمد تره یه جوری که می ایستی تا آدما اجازه رد شدن بهت بدن.

همه اینها تو محوطه یه باغ ایرانی و عمارتیه که انتهاش قرار داره، با شیشه های رنگی و گچبری ها و آیینه کاری های خاص خودش که تو مسیر چنارهای سبز دو طرف باغ وصدای حرکت آب و حوض روبروش، نگاهتونو به سمت خودش میکشونه،

.

اگر به تاریخ این عمارت نگاه کنیم، کاربری های مختلفی داشته که امروز موزه سینما، تنها عمارت  باقیمونده از چندین عمارتشه،

مطمئنا حاجی میرزا آقاسی نمی دونست که یه روزی حیاط عمارتش میشه پاتوق آدمهایی که می خوان یه روز آروم رو تو کافه های دور عمارت بگذرونن و بوی قهوشون، عامل مستی درختای چنار باغ باشه.

.

من اونجای داستان موندم که چطور میشد دوست علیخانی بوده باشه که خیمه ی زیر درختای چنارو، به دیدن طبیعت بیرون از پشت پنجره های رنگی ترجیح میداده،

.

باغ فردوس عین ایران قدیمی میمونه که به هزار دلیل بدهی و سیاستگذاری دست بدست چرخیده و تیکه تیکه ازش کم شده،

.

گاهی دوست داشتنی بوده و گاهی از چشم افتاده، جایی کادوی عروسی و یه جای دیگه یه تصرف در قبال بدهی و جایی محلی برای آموختن

و امروز فقط قلب باغه که مونده و میتپه

.

تا روزهای پر تلاطم آدمهای شهرو، تو لحظه هایی، آروم و پر از آرامش کنه ?

تا روزهای پر تلاطم آدمهای شهرو، تو لحظه هایی آروم و پر از آرامش