توجه کردید که گاهی یک لغت جدید ، یک آدرس جدید ، اسم یک آدم مهم به طرز عجیبی فقط با یک بار رخداد کاملا در ذهن میشینه. چطوره که ما بعضی از اطلاعات رو به سادگی به حافظه میسپاریم اما بعضی از اونها به سختی حفظ میشن
تامل در مورد خودمون و روند یادگیری چیز های مختلف ما رو به یک نگرش جالب در مورد حافظه میرسونه
بازی پازل رو تصور کنید. شما تلاش میکنید چند تکه پازل رو کنار هم بگذارید تا یک گروه کوچک ایجاد کنید. زمانی میرسه که یکی از این گروه ها بزرگتر از بقیه میشه. حالا دوست داریم که گروه های کوچک دیگر رو به نحوی به این گروه بزرگ متصل کنیم. و در اینقدر این کار رو ادامه میدهیم تا پازل تکمیل بشه.
در بازی پازل تکه ی تنها ارزشی نداره بلکه گروه بودن چند تکه هست که ارزشمنده و به معنای پیشرفت در بازی هست. در گروه ها هم ابعاد و ارتباط با بقیه گروه ها هست که مهم هست.
من فکر میکنم ساختار حافظه شباهت خاصی با بازی پازل داره. مغز روزانه اطلاعات زیادی رو دریافت میکنه و از بین اون همه اطلاعات ، تلاش میکنه گروه هایی ایجاد کنه که بشه به کریستال های اصلی حافظه متصلشون کرد. در این بین اونهایی که جامع تر هستند مثلا حواس بیشتری رو درگیر کردند و یا بار احساسی و ارزشی بیشتری دارند در اولویت اتصال به کریستال اصلی حافظه هستند.
از این مطلب میشه این کاربرد رو استخراج کرد که برای یادگیری اگر توالی و ترتیب رعایت نشه نمیشه انتظار ماندگاری اون یادگیری رو داشت.
یا مثلا نظام ارزشی فرد خیلی اهمیت داره. آدمها مطالبی که متناسب با نظام ارزشی شون هست رو خیلی بهتر به خاطر می سپارند.
یا اینکه روند و مسیر یادگیری برای هر شخص منحصر به فرد هست چرا که کریستال های اصلی هر فردی منحصر به خودش هست.
و اگر بخواهیم یک مطلبی رو با کیفیت بالا آموزش بدهیم هر چقدر اطلاعات از حواس پنج گانه بیشتری باشه ، این آموزش موفق تر هست. و یا هرچقدر بار احساسی بیشتری داشته باشه شانس ماندگاری بیشتری داره.
تعمق در این مطالب شاید بتواند بخشی از پاسخ این سوال باشد که چرا سیستم آموزشی اینقدر ناکارامد است.
من عبارت کریستال حافظه رو اولین بار از متمم و محمدرضا شعبانعلی شنیدم. و پیشنهاد میکنم شما هم مطلب ایشون رو مطالعه کنید.
