اگر به مسیر تکاملی پیشرفت تمدن بشری نگاهی کل نگر داشته باشیم میتوان آن را به سه دوره یا موج تعبیر کرد. موج اول یا عصر کشاورزی زمانی است که بشر هنوز با ایده ی تولید انبوه و کارخانه به طور فراگیر آشنا نشده بود.
انسان عصر کشاورزی به اقتضای کارش که کشت و زرع بوده درک زمانی متناسب با خودش را داشته است. زمان دارای مفهومی مبهم ، همراه با تلورانس زیاد و متناسب با فصول بوده است.
کودک از سنین کم وارد صحنه ی کار واقعی شده و در آنجا از بزرگتر ها از طریق مشاهده مستقیم و یادگیری با انجام دادن ، آموزش میبیند. یادگیری اختصاصی و کیفیت آن بسته به آموزش دهنده بسیار متغیر بوده است. البته در ایران ساختار هایی نظیر مکتب خانه وجود داشته است که بخش کوچک و خاصی از مردم کودکانشان را به آنجا میفرستاده اند و این مسئله عمومیت نداشته است.
انسان این دوران وابسته به انرژی محدود چارپایان و خود انسان ها بوده است. و کمی هم انرژی ناشی از سوزاندن سوخت هایی نظیر چوب
بعلت عدم توسعه جاده ها و انرژی محدود چارپایان ، امکان ارتباط گسترده وجود نداشته است و جوامع از هم ایزوله و در طول زمان فرهنگ ها و رسوم متعدد و متفاوتی شکل گرفته اند
اساسا بعلت تولید برای مصرف شخصی ، مازاد تولید زیادی ایجاد نمیشده است که لازم باشد برایش بازار ایجاد شود. همچنین بعلت عدم توسعه ی جاده ها و کندی تحرک در این عصر تجارت با موانع جدی روبرو بوده است. اندک محصولی که توسط خانوار ها تولید می شده است عمدتا توسط خودشان مصرف میشده است. پس زمانی که بازار توسعه نیابد مفهوم پول در همان حالت ابتدائی و به صورت سکه و فلزات گرانبها محدود باقی می ماند.
