نه ! درست خواندید؛ غلط املایی ندارم.
منظورم دقیقا شنبه بود و نه چیز دیگر...
آدم های بی شنبه آدم هایی هستند که هفته هایشان شش روز دارد؛ نه هفت روز...
یکشنبه تا جمعه، آدم های بی شنبه آدم هایی هستند که همیشه منتظر رسیدن شنبه ایی می شوند تا خرابی ها را درست کنند اما این شنبه هیچ وقت فرا نمی رسد.
آدم هایی که قرار است از شنبه بروند دنبال ساختن خودشان؛ قرار است از شنبه رژیم بگیرند. شروع کنند به درس خواندن برای کنکور ، شروع کنند به باشگاه رفتن، شروع کنند به ترک سیگار، شروع کنند به دیگر انجام ندادن عادت های زشتی که خودشان را بیشتر از بقیه آزار می دهد، شروع کنند به کنار گذاشتن تنبلی ، پیگیری کارهایی که ماه هاست به تعویق می افتند.
شروع کنند به مرتب کردن کشوی به هم ریخته مدارک؛ خواندن کتابی که از نمایشگاه کتاب پارسال هنوز ورق نخورده، شروع کنند به سفر رفتن، کنسرت رفتن، سینما و تئاتر و موزه رفتن، شروع کنند به یاد گرفتن هنری که همیشه آرزویش را داشته اند.
شروع کنند به تجربه ماجراجویی هایی که رویای کودکیشان بوده، شروع کنند به نوشتن اولین رمان بلند چند صد صفحه ای که ماه هاست به جزییاتش فکر کرده اند. شروع کنند به مهربان تر شدن با بعضی ها، شروع کنند به دید و بازدید با کسانی که دلشان برایشان تنگ می شود. آشتی کردن با کسانی که روزگاری دوستشان داشته اند. شروع کنند به قرار گذاشتن با دوستان مدرسه، شروع کنند به انجام تمام کارهای عقب مانده، شروع کنند به عوض شدن و به تغییر...!
آدم های بی شنبه تقصیر ندارند. هفته هایشان شنبه ندارد. آن شنبه لعنتی انگار هیچ وقت از راه نمی رسد. کم کم بزرگ می شوند؛ بعد موهای سفیدشان در می آید و پیر می شوند و یکهو می فهمند که دیگر نه حوصله دارند نه بُنیه
آدم های بی شنبه اگر با آلزایمر بمیرند؛ خوش شانس هستند چرا که یادشان نمی آید که چه کارهایی می توانستند بکنند و نکرده اند...
#کمپین_شنبه_های_دوست_داشتنی
برگرفته از کانال : فرزین راد
