کسی را میشناسید که همیشه عکسهای خودش را در شبکههای اجتماعیاش بارگذاری کند و از سوی دیگران انتظار تحسین داشته باشد یا کسی که فکر میکند از دیگران بهتر است و در طول اولین قرار ملاقات دایما درباره خودش صحبت میکند اما با کوچکترین انتقادی از دست شما برنجد؟ ممکن است از بودن در کنار چنین فردی لذت نبرید و او را فردی خودشیفته یا از خود راضی بنامید، اما یک خودشیفتهی واقعی شخصی است که دارای اختلال شخصیت خودشیفته است.
اختلال شخصیت خودشیفته (NPD) نوعی اختلال شخصیتی است که با الگوهای رفتاری طولانی مدتی از قبیل اهمیت بیش از حد قایل شدن برای خود، اشتیاق بیش از حد به تحسین شدن و ناتوانی در توجه و درک احساسات دیگران، تعریف میشود. افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته معمولاً وقت زیادی را صرف خیالپردازی دربارهی دستیابی به قدرت و موفقیت میکنند و عدم موفقیتهای خود را ناشی از وجود بیعدالتی در مورد خوشان تصور میکنند.
در فرد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته، احساس اهمیت بیش از حد نسبت به خود میتواند اعتماد به نفس پایین فرد را پنهان کند. با ما همراه باشید تا با هم ابعاد مختلف اختلال شخصیت خودشیفته را بررسی کنیم.
اختلال شخصیت خودشیفته نام خود را از یک افسانهی یونانی گرفته است، که در آن شخصیتی اسطورهای به نام نارسیس بازتاب تصویر خود را در آب برکه میبیند و عاشق تصویر خودش میشود.
اختلال شخصیت خودشیفته یک اختلال شخصیت گروه ب است. افراد مبتلا به این اختلالات به سختی میتوانند احساسات خود را مدیریت کنند. این افراد معمولا از خودشان تصویری ایدئال در ذهن دارند و نسبت به دیگران احساس برتری بی دلیلی را احساس میکنند. این صفات میتوانند نشانگر عدم اعتماد به نفس و احساس ناامنی شدید باشد که ممکن است فرد از آنها بیاطلاع باشد.
موارد زیر ویژگیهای اصلی افراد مبتلا اختلال شخصیت خودشیفته است:
تحقیقات نشان میدهد که ۶.۲٪ از انسانها به اختلال شخصیت خودشیفته مبتلا هستند، از جمله ۷.۷٪ از مردان و ۴.۷٪ از زنان.
اختلال شخصیت بر احساس، تفکر و عملکرد افراد تأثیر میگذارد. افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته عموما احساساتی شدید و همراه با نوسان را تجربه میکنند و همینطور در مورد مسایلی از قبیل اعتبار، قدرت و توانمندیهای شخصی نگرانی بیش از حدی دارند.
از نظر دیگران، آنها ممکن است:
در واقع، این رفتارها غالبا از نیاز به پوشاندن و مخفی کردن احساس ناامنی عمیقی که آنها تجربه میکنند، نشات میگیرد.
برداشت و تصور افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته از خودشان میتواند به شدت با برداشت دیگران از آنها متفاوت باشد.
ویژگیهای این اختلال که ممکن است برای دیگران قابل توجه باشند، شامل موارد زیر است:
ویژگیها دیگر این اختلال ممکن است کمتر با خودشیفتگی همراه باشد، مانند:
اختلالات دیگری همانند افسردگی و بیاشتهایی نیز میتوانند همراه با اختلال شخصیت خودشیفته بروز پیدا کنند.
ارزیابی روانپزشکی میتواند به تشخیص این بیماری کمک کند، اما تشخیص قطعی و دقیق اختلال شخصیت خودشیفته ممکن است کمی چالشبرانگیز باشد.
اول به این خاطر که انواع مختلفی از اختلالات شخصیتی وجود دارد که ویژگیهای آنها معمولا تا حدودی باهم همپوشانی دارند. همچنین، ممکن است فردی در کنار وجود یک اختلال دیگر به اختلال شخصیت خودشیفته هم مبتلا باشد.
علاوه بر این فرد مبتلا به این اختلال ممکن است تشخیص ندهد که مشکلات زندگی او از رفتار خود او ناشی میشود و در عوض دیگران را مقصر میداند.
فردی که با این اختلال دست و پنجه نرم میکند نسبت به انتقادات دیگران و ضعفها و مشکلات خود حساسیت بالایی دارد و این مساله باعث میشود که دیگران نتوانند با او دربارهی مشکلات رفتاریاش و اینکه چگونه این مساله میتواند بر زندگی و روابط او تأثیر بگذارد، صحبت کنند.
برای تشخیص اختلال شخصیت خودشیفته، درمانگر یا روانپزشک باید حداقل پنج مورد از معیارهای زیر را که در کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی آمده است، در بیمار تشخیص بدهند:
اختلال شخصیت خودشیفته یک اختلال طیفی است و علائم آن از حالت خفیف تا شدید متغیر است.
کارشناسان همچنین دو زیرگروه را برای این اختلال پیشنهاد دادهاند:
تا به امروز هیچ درمان قطعی برای اختلال شخصیت خودشیفته وجود ندارد، اما درمانهای موجود میتوانند به فرد کمک کند تا مشکلات اساسی مربوط به این اختلال را پشت سر بگذارد و برخی رفتارهایش را تغییر دهد.
در صورت بروز اختلال شخصیت خودشیفته به همراه اختلالات دیگری مانند افسردگی یا اضطراب، دارودرمانی میتواند تا حدود زیادی مفید باشد.
با این حال، درمان اصلی برای این اختلال رواندرمانی است. رواندرمانی میتواند به شخص کمک کند که:
درمان شناختی رفتاری (CBT)، خانوادهدرمانی یا گروهدرمانی از انواع رواندرمانی است که میتوانند به افراد مبتلا به این اختلال کمک کنند.
هدف درمان شناختی رفتاری شناسایی باورها و رفتارهای ناسالم و مضر است و همینطور جایگزینی آنها با رفتارهای سالم و مثبت است.
در حالی که علل بروز اختلالات شخصیت عموما مشخص نیست، اما پژوهشگران بر این باورند که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در بروز این اختلال موثر باشد.
به عنوان مثال بروز موارد زیر در دوران کودکی میتواند خطر ابتلا به اختلال شخصیت خودشیفته را افزایش دهد:
استرس نیز میتواند علائم اختلال شخصیت را بدتر کند.
بسیاری از افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته معمولا با اختلالات روانی دیگر نیز دست و پنجه نرم میکنند. این موارد معمولا شامل موارد زیر میباشد:
همچنین ممکن است فردی که به اختلال شخصیت خودشیفته مبتلا است در معرض ریسک بالایی در مورد موارد زیر نیز قرار داشته باشد:
همچنین خطر بروز عوارض قلبی عروقی نیز برای این افراد وجود دارد. برخی تحقیقات صورت گرفته نشان داده است که مردان مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته سطح بالاتری از هورمون استرس (کورتیزول) را در خون خود دارند، و این مسالهای است که خطر ایجاد مشکلات قلبی عروقی را در فرد بیشتر میکند.
اختلال شخصیت خودشیفته میتواند برای فرد و نزدیکانش چالشبرانگیز و مشکلساز باشد، اما درمان و پشتیبانی دیگران میتواند کیفیت زندگی را برای همهی افراد درگیر با این اختلال بهبود ببخشد.
افرادی که شک دارند که به اختلال شخصیت خودشیفته دچار هستند میتواند با مراجعه به یک رواندرمانگر تحت معاینه قرار بگیرند و در مورد وضعیت خود اطمینان حاصل کنند. روشهای مختلفی برای پیدا کردن یک درمانگر مناسب به صورت آنلاین وجود دارد، از جمله این راهنمای کامل که میتواند به شما در مورد این مساله کمک کند.
برای کسی که با شخصی مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته در ارتباط است، نکات زیر میتواند مفید باشد:
خدمات مشاورهای نیز به افرادی که در رابطه با شخصی که به اختلال شخصیت خودشیفته مبتلا شده است، ضربهی روحی دیدهاند، کمک شایانی میکند.