کیفیت، نشانهی کمال است؛ نشانی که به ما میگوید چیزی یا کسی راه درست را پیموده است. در حضور کیفیت، احساس میکنیم با چیزی طرفایم که از سطح «خوب بودن» عبور کرده و به مرتبهای رسیده که دیگر شبیه دیگران نیست؛ یگانه و غیرقابل تکرار. آنچه کیفیت را متمایز میکند، همین حس جاودانگی در جزئیات است؛ لحظهای که همهچیز در جای درست خود نشسته و ما را به سکوتی رضایتبخش دعوت میکند. در چنین وضعیتی کمال نه بهمعنای بینقصی مطلق، بلکه بهمثابهی هماهنگیِ درونی تمام اجزا است؛ گویی آن شیء، به مرزی رسیده که دیگر نمیتوان چیزی از آن کاست یا چیزی بر آن افزود.
وقتی از «کیفیت» در زندگی حرف میزنیم، فقط از کالا یا شیء سخن نمیگوییم؛ کیفیت میتواند خودش را در قالب یک یادداشت عمیق و خوشساخت نشان دهد که بعد از خواندنش ذهنمان آرام میگیرد، یا در قالب یک کتونی خوشدوخت که پا را سبکتر میکند و لذت راه رفتن را چند برابر. حتی در دوستی هم کیفیت معنا پیدا میکند؛ مثل رفیقی که حضورش مایه دلگرمی است. یا حتی خوابی که پس از یک روز پرتنش، آنقدر عمیق و ترمیمکننده است که انگار بخشی از روح ما را دوباره وصلهپینه میکند.
انتخاب چنین چیزهایی، هرچند کوچک، اثرات بزرگی بر روان ما دارد. وقتی که ما آگاهانه دست به انتخابهای باکیفیت میزنیم، حتی در سادهترین امور روزمره، در واقع زیرساختی برای کیفیت کلی زندگیمان بنا میکنیم. پس میتوان چنین نتیجه گرفت که کیفیت در این معنا صرفاً جلوهای زیباشناختی نیست، بلکه امری کاربردی و حیاتی است که به زندگی عمق، غنا و لذت میبخشد؛ همان نیرویی که ما را از سطح گذران روزها فراتر میبرد و به تجربهای معنادار از بودن میرساند. در چنین چشماندازی، کیفیت بهمنزلۀ سرمایهای نامرئی عمل میکند؛ سرمایهای که بازدهیاش را در آرامش، امید، انرژی و توان ادامهدادن زندگی آشکار میسازد.
