«تا مهار کرونا، آموزش به صورت غیر حضوری ادامه می‌یابد»
«کلاس‌های مدارس مناطق قرمز به صورت غیرحضوری برگزار می‌شود»
«همه دانش‌آموزان حتی در مناطق قرمز باید از شنبه در مدارس حاضر شوند»
«مدیران مدارس، تعیین‌کننده مجازی یا حضوری بودن مدارس خواهند بود»؛
اینها همه اظهارنظرهای مسئولین به ظاهر ذی‌صلاح درخصوص گشایش مدارس در سال تحصیلی جدید است؛ تصمیماتی که دو سر طیف منع تشکیل کلاس‌های حضوری تا لزوم تشکیل کلاس‌های حضوری را در برمی‌گیرد!
البته این مسئله دیگر موضوع تازه‌ای نیست و در همین چند ماه درگیری با کرونا، تقریبا در هر تصمیم‌گیری حساسی با چنین اختلافاتی در موضوع‌گیری مسئولین روبرو بوده‌ایم. از اظهارنظرها ضد و نقیض درخصوص تعویق کنکور و تکذیب و تایید‌های پیاپی تا ماجرای دارا دوم و اظهارنظرهایی که سبب سقوط شاخص بورس و از دست رفتن سرمایه بسیاری از مردم شد.
یقینا از ناگوارترین عواقب این تشتت‌ها و تناقضات در اظهارنظرهای مسئولین، از دست رفتن تدریجی اعتماد عمومی به دولت و نهادهای تصمیم‌گیر و در نتیجه مخدوش شدن امنیت روانی جامعه است؛ عواقبی که نارضایتی گسترده مردم را به همراه خواهد داشت.
اما مشکل دقیقا کجاست؟ آیا این قوانین هستند که در تفکیک نقش‌ها و صلاحیت‌های مسئولان از دقت کافی برخوردار نیستند و یا مسئولین این مسئله را درک نکرده‌اند که نباید در هر مسئله‌ای اظهارنظر کنند؟
شاید اگر این پرسش از مسئولین پرسیده شود، آن‌ها بر نارسایی قانون تاکید خواهند کرد، اما با غور در قوانین و مقررات غالبا شاهد تفکیک وظایف نسبتا دقیقی هستیم، لکن به نظر می‌رسد، مسئولین در بهترین حالت به آن قوانین و مقررات اعتنا نمی‌کنند یا در فرضی وحشتناک از آن‌ها آگاهی ندارند! برای مثال در ماجرای تعویق کنکور بر همه روشن بود که ستاد ملی مقابله با کرونا، نهاد تصمیم‌گیر در خصوص مسئله است اما هر روز از جانب مسئولین وزارتخانه‌های بهداشت و علوم شاهد اظهارنظرها و خبر تصمیماتی راجع به برگزاری کنکور بودیم و این مسئله در روزهای اخیر درباره بازگشایی مدارس نیز تکرار شده است.
البته می‌توان احتمالات دیگری از قبیل ناآگاهی مردم از نقش‌های مسئولین، مسابقه رسانه‌ها در پوشش سریع‌تر اخبار به جهت جذب مخاطب و عدم وجود قانونی برای قابل تعقیب بودن اظهارنظرهای خارج از صلاحیت مسئولین را نیز از عوامل این مشکل دانست، اما آسان‌ترین و در دسترس‌ترین راه حل برای پایان دادن به این درهم‌ریختگی، آگاهی مسئولین از وظایف و نقش‌هایشان و توجه به آن‌هاست، تا شاید دیگر اولین احساس مردم پس از شنیدن اظهارنظرهای مسئولین شک و بی‌اعتمادی نباشد.
