عموم مردم فکر می‌کنند ریاضت که عرفا می‌کشند همه سختی است، سراسر فشار است. اما ریاضتی واقعی از سر شوق و وصال است، سرعت بخشیدن به لقاءالله است و رسیدن به شادی و مستی است. سوال پیش می‌آید آیا این ریاضت که با فهم و آگاهی به مسیری سبز منتهی میشود ریاضت است یا فشارهای زندگی؟ کسی که در زندگی سختی و فشار دارد، حرص دارد، خشم دارد، ناله دارد، غرور دارد و ... آیا این ریاضت است یا آن ریاضت است؟
چقدر عجیب است که کسی در ریاضت غوطه‌ور است و ریاضت عرفا را مسخره می‌کند. ریاضتی که تماماً تربیت است، آموزش است، خاموش کردن نفس سرکش است، خوش اخلاقی است و ...
و نفس که همان سختی و ریاضت عموم مردم است (حرص و آز و طمع و شهوت و ...)
و بقول مولانای جان که می‌فرماید:
ریاضت نیست پیش ما همه لطفست و بخشایش
همه مهرست و دلداری همه عیش است و آسایش
و نیز شخصی به مرحوم علامه طباطبایی گفت:
یک ریاضتی برای پیشرفت معنوی من بفرمایید.
علامه فرمودند: بهترین ریاضت برای شما، خوش اخلاقی با خانواده هست.
✍️ م.راد
