هیچکس خبر ندارد

دوباره در خلوت خود نشسته بودم که موضوعی به ذهنم رجوع کرد.

میدانید نمیتوانم بگویم ادم اجتمایی ای هستم اما دوستان و اشنایان و خانواده ای دارم که با انها روابطی دارم اما مسئله ای که ذهنم را درگیر کرده اینجاست که هیچکس کاملا از زندگی من خبر ندارد

منظورم از کاملا ان راز های سری که هر انسان فقط خودش میداند نیست.

در واقع انها هیچ چیز درمورد زندگی من نمیدانند هر کدام فقط بخشی را میدانند بخشی کوچک که با سلیقه او مربوط بوده و کسی حتی هیچوقت نخواسته کاملش را بفهمد هیچکس حتی متوجه ان نشد که من ان سال ها چه چیزهایی را تجربه کردم در صورتی که من کاملا جلوی چشمشان بودم اگر فقط کمی چشمانشان را باز میکردند من را هنگام غرق شدن در سکوت میدیدند شاید هیاهویی ایجاد نمیکردم اما واقعا مشخص نبود کسی روز به روز در حال فرو رفتن توی ان مشکلات بی صدای لعنتیست که از باتلاق وحشتناک تر است؟

کسی نمیخواست ببیند کسی علاقه نداشت گویی اصلا برایشان مهم نبود در صورتی که من همیشه به تمام حرف های انها گوش میدادم و برای من مهم بود

اما انها نه تنها گوش نمیداند بلکه اگر میشنیدند نیز دست از مسخره کردن من برنمیداشتند

من هراس داشتم که چیزی به آنها بگویم از قضاوت انها میترسیدم زیرا تجربه اش کرده بودم هروقت از سرگذشت ام برایشان میگفتم که از قضا ان اتفاق برای انها قابل پردازش نبود شروع به بی اهمیتی یا خندیدن به مسائل من کردند

پس من دیگر نتوانستم اعتماد کنم همیشه هراس داشتم و هرسری با اشنای دیگر سعی میکردم این ترس را بشکنم اما انها به ترس من اضافه میکردند و مورد دیگری به لیست حرف هایی که نباید از خودم بزنم اضافه کردند.

حال به جایی رسیده ام که دیگر به کسی اعتماد ندارم لیست بلند بالایم به قدری پر شده است که رغبتی به نگاه انداختن به ان را ندارم، میترسم از گفتن اتفاقاتی که تجربه کرده ام میترسم

اما هنوز در اعماق وجودم نیازمندم انهارا برای کسی تعریف کنم تک تک اتفاقاتی که تجربه کردم را بدون هیچ حذفیاتی بدون هیچ هراسی تعریف بکنم و هیچ واکنش منفی ای دریافت نکنم.

ایا روزی موفق خواهم شد یا باز هم قرار است مثل دیوانه ها با خودم حرف بزنم و مسائل را برای خودم بازگو کنم..؟