فکر میکنید که افراد واقعا به همدیگه اعتماد میکنن ؟ اگه جوابتون بله است طی یه جریان از افراد هم جوارتون این سوالات رو بپرسید:
کلمه اعتماد از عمود حاصل شده و حالتی را بیان میکند که افراد از اغیاری که عمدتا سودشان در یک کاسه است اطمینان دارد عملی که منجر به ضرر شخص شود را مرتکب نمیشوند ولی خب این اطمینان چطوری حاصل میشود ؟ گاهی اطمینان از ساده لوحی طرف مقابل گاهی از داشتن ابزار بازدارنده در مقابل شخص، گاهی ساده لوحی و اطمینان کودکانه اول شخص مفرد به طرف مقابل. اگر خیانت پدید بیاید جواب ها بر میگردد به این عناصر که : « فکرش رو نمیکردم همچین آدمی باشه »، « عوضش ازش سفته و چک دارم خیالم راحته »، «اونقدرا هم باهوش نیست که عرضه همچین کاری داشته باشه ». اعتماد کامل به هیچ وجهی ندارد.
شخص A به شخص B اعتماد میکند و وقتی به او بگویید که این شخص ممکن است خیانت بکند در جواب میگوید امکان ندارد و شما هزار و یک احتمال خیانت را بازگو کنید جواب وی فقط اینست که فرد B هرگز خیانت نمیکند. در این حالت اختیار شخص B در توانایی به خیانت نادیده گرفته میشود و گاها ممکن است شخص B وقتی متوجه چنین اعتمادی شود خود را در مقام بی عرضگی در این داستان بگمارد و صرفا برای جهت اثبات بی عرضگی خویش دست به خیانت بزند ( توی فیلم ها فکر کنم این مورد زیاده ) و بهر حال اگر امکان خیانت برای شخص A محتمل باشد به دنبال ابزاری بازدارنده، خانمان سوز و پدر درآر میگردد تا بتواند اعتماد کند که این اعتماد کامل نیست و صرفا جنگی در لفافه صلح است. حال اگر شخص به A خیانت شود ساده لوحی این شخص بروز پیدا میکند و صرفا نشان میدهد آدم خوب باید بدون پیش یاد انسان ها نگاه کند و به هیچ عنوان قضاوت نکند. اما ای دل غافل اگر روزی این اعتماد ها شکسته شود، پس به این صورت اعتماد کامل وجود ندارد اگر دارد از روی سادگی و تصمیم به انسان خوب بودن است، وگرچه بدون اعتماد کردن انسان ها نمیتوانستند گروه بشوند و برای اهداف یکسان با هم تلاش بکنند ولی باز هم انسان بسیار طعم اشتباه در این کار را چشیده است و نمونه های آن زیاد است در تاریخچه جنگ(آریو برزن) و روابط زناشویی(فیدل کاسترو، امام حسن(ع)و بابک خرمدین) و بسیاری موارد دیگر. همچنین و همچنان بدون اعتماد کردن چه کامل و چه ناقص نمیتوان جامعه را به جلو پیش برد.
