ضمیر خودآگاه و ناخودآگاه، ما میدانیم او هست ولی او نمیداند که هست. اگه رفتاری شکل بگیرد رفته رفته از حالت خودآگاه به حالت ناخودآگاه وارد میشود، حال در مترو اگر فردی همه روزه و فقط نه یک روز فعالیتی انجام دهد نشان میدهد که سعی در هدر ندادن زمانش را دارد ولو اگر این فعالیت کتاب خواندن باشد یا سرگرمی معانی دیگری دارد.
اعمال انسان ها زاییده باور های انسانیست پس وقتی اعمال انسان گاها خود اگاه و گاها ناخوداگاه است در باور ها هم همین شکل وجود دارد، اگر انسانی واقعا اعتقاد راسخ بر تلف نکردن زمان دارد و تا مغز استخوان او این عقیده ریشه دوانده است پس باید اعمال ناخوداگاه او هم متاثر از این عقیده باشه در غیر این صورت شعار است یا هنوز به آن مرحله که باید نرسیده است. عقاید و باور های انسان را از اعمال خوداگاه و نخوداگاهش میتوان شناخت.
